Pasfoto´s pimpen en good cop, bad cop

Tijd om ons eerste visum te scoren! Vanaf Marrakesh zijn we naar de hoofdstad Rabat gereden. Onderweg deed een trage vrachtauto Joep ertoe bewegen om een Marokkaanse inhaalactie te doen over een doorgetrokken streep. Een paar bochten verder doemde er een politiepost op en ja hoor, we moesten stoppen. Hoppa, dat is dan 700 DH, meneer! Helaas hadden we die niet meer, dus we probeerden het met Euros. Daar had meneer agent geen kaas van gegeten: ¨...dus als ik die 65 Euro naar de bank breng, krijg ik 700 DH terug?¨. Hij vond het maar niks, die Euros. Dat kon je zo van zijn gezicht af lezen. Dus even later kregen we de paspoorten en de 65 Euro terug en mochten we doorrijden. Inshallah!


De kust bij Skhirat Plage

In Skhirat Plage aangekomen, hebben we op de parkeerplaats van een 4 sterren hotel gebivakkeerd. De volgende dag zijn we naar de ambassade gereden om het visum voor Mauritanië te regelen. Nadat we een formulier hadden ingevuld (met zonder hulp van een opdringerige parkeerwachter die op een vreemde, handtastelijke manier hulp wilde verlenen bij het invullen) zijn we op straat in de rij gaan staan voor het loketje. Hier stonden een aantal donkere Afrikanen, rochelende Marokkanen, zakenmannetjes en alternatieve toeristen zoals wijzelf. Sommigen reizen ook per busje, anderen per motor, per 4WD of luxe camper. In ieder geval zijn we niet de enigen met deze reisplannen. Het inleveren van de papperassen was zo gebeurd. In de rij zijn we in gesprek gekomen met Tony, een Belg die per motor heel Afrika wil rondrijden. Afgesproken om nog een drankje te gaan doen bij ´ons´ 4 sterren hotel. Dit drankje werd een biertje en nog een biertje (jaja, die hadden ze hier) en daarna hebben we Tony uitgenodigd om mee te eten.



De kust bij Mohammedia

De volgende dag konden we het visum ophalen, ook dit was maar 10 minuten werk. Toen we terugreden naar het hotel om Tony af te zetten, werden we weer aangehouden. Deze keer hadden we een hele strenge agent te pakken, die extreem langzaam en autoritair naar de bus kwam lopen. We waren door oranje gereden, maar de heethoofdige agent hield vol dat we door rood reden. ¨C´etait ROUGE! C´etait ROUGE!¨, bleef hij maar herhalen. Tony en ik zeiden dat we alle drie hadden gezien dat het oranje was. Joep, die geen Frans verstaat, liet het over zich heen komen. ¨C´est LUI qui conduit! C´est LUI qui conduit!¨, herhaalde de agent toen luidkeels en wijzend naar Joep. Jaja. Vijf minuten later mochten we gelukkig toch doorrijden.

Vanaf Rabat zijn we naar Mohammedia gereden, waar we een fijne camping aan zee vonden. De kust is echt heel mooi en de golven van de Atlantische oceaan zijn vaak huizenhoog als ze tegen de rotsen stuk slaan. 

Portugese havenstad El-Jadida

Daarna hebben we onze route vervolgd naar El-Jadida, een oude Portugese havenstad. Hier hebben we ´s avonds over de lokale markt gelopen, iets gegeten en pasfoto´s laten maken. Voor de foto werden we via een klein trappetje in een lege ruimte gebracht. Hier maakte de fotograaf zonder statief een foto bij TL licht en voor een lelijke muur. Te gek. In principe geven we de man dan ook geen ongelijk dat hij daarna meteen Photoshop opstartte. Maar toen Angélique er na 4 heftige filters uitzag als barbie (en de fotograaf heel blij was met het resultaat), hebben we toch verzocht om de foto´s origineel (en dus lelijk) te houden. Leek ons beter voor de bemachtiging van toekomstige visums.



Mooi paars is niet lelijk

De volgende dag zijn we via de mooie kust verder gereden naar Safi. Hier kregen we op een markt cactusvruchten aangeboden, en even later hadden we allebei felpaarse lippen en tong. Heftige kleurstoffen zitten erin! Die avond op de camping hadden we tijdens het eten gezelschap van een hele groep nieuwsgierige pauwen. 

Pauw wil een lift van ons

Na Safi kwamen we in Essaouira terecht, een vrij toeristische stad aan zee. Op zoek naar een kite-surf school! De eigenaresse van onze camping kon ons hierbij goed adviseren en zo stonden we al snel in een wetsuit op het strand met een grote vlieger in de handen. Erg gaaf, dit is echt vliegeren voor gevorderden; wat een windkracht komt er op die kite te staan! De volgende dag mogen we met de kite de zee in om ons door het water te laten trekken. Het blijkt best lastig te zijn om tegelijkertijd te vliegeren, te zwemmen, niet te verdrinken en niet te ver van de kust te eindigen. Angélique wordt op een gegeven moment zelfs door de kite het water uitgetrokken en eindigd na een mooie salto op het hoofd in het zand. Daarom moesten we die nerdy helm dus op! Op dag drie mogen we met board en kite het water in. Dit is nog lastiger, want je 

Angelique met de stoere helm

moet het board in het water aan

Joep houdt de kite onder controle

doen, terwijl je met de andere hand de kite in de lucht houdt. Eenmaal aan het kiten is het genieten van het moment en van de snelheid. Een erg toffe sport,... maar we zijn nog lang geen pro´s, dat is duidelijk!

Dan nog even de top 4 waarnemingen van deze week ter afsluiting:
 

- Volgens ons is een op de 5 Marokkanen agent. Resultaat: je denkt dat er op elke hoek een staat en het wordt een soort running gag. Bij het woord ´politie´, trapt de ander nu meteen op de rem.
- Wanneer schaffen ze die squad oefeningen in het kleine kamertje eindelijk af? Hurktoiletten kunnen echt niet meer. En wat doen ze daar precies met die linker hand? We willen het niet weten.
- Mannen met jurken en puntmutsen die elkaars hand vasthouden zijn hier beste kamaraden.
- Mannen die thee leuten vind je hier de hele dag door. Vrouwen die thee leuten zie je nergens.


(Pas) twee aanhoudingen en zonsopgang vanaf de top

We zijn al meer dan twee maanden onderweg ondertussen. Best een gek idee dat we nog zo'n lange tijd te gaan hebben. En heerlijk dat we midden in de winter een zongebruinde snoet hebben van het prachtige weer! Buiten leven is wel iets anders dan op kantoor zitten, we merken dat het stukker gezonder is om zo te leven.

Aid Ben Haddou

Deze week hebben we Aid Ben Haddou bezocht, een dorpje met een oude stad op een heuvel. Mooi om te zien hoe ze vroeger de huizen bouwden (en nu nog steeds?). Dit dorp heeft overigens ook als decor gediend voor veel films en series, zoals Gladiator en Laurence of Arabia. Jammer dat Mr. Gladiator himself er niet was... (volgens A). 's Avonds hadden we op de camping in Ouarzazate gezelschap van de Spaanse Maroc Challange. Allemaal zandvreters, van mega 4x4 monsters tot Fiat Panda 4x4's (cool!). Het stadje zelf was ook erg leuk; na over een lokale markt geslenterd te hebben, hebben we genoten van de Marokkaanse keuken in een restaurantje (Marokkaanse soep, tayin en Marokkaans gebak, hmm). Terug op de camping had Angelique een dik bovenbeen; weer gestoken door een prikkebeest. En weer behoorlijk ontstoken. Ibuprofen er tegenaan, creme erop en het been omhoog dan maar weer.

De Fiat Panda 4x4!

De volgende morgen werden we gewekt door het geluid van brullende motoren. Snel opstaan om de racers uit te zwaaien! Daarna nog leuk gebuurt met een Nederlands stel en boeken geruild. Fijn om weer verse leeskost te hebben.
Op weg naar Marrakesh werden we aangehouden door de politie; Joep had 68 gereden ipv 60. En dat grapje moest 300 Dirham kosten (zeg maar 30 euro). Beetje kletsen, hocus pocus, en toen kreeg Joep opeens 200 Dirham terug. Meevallertje?
In Marrakesh wees politie (onze beste vriend?) ons de weg naar een mooie, relaxte camping met zwembad

Relaxen kunnen we ook goed :)

en koude jacuzzi. Onze Duitse buren die op pad waren met Royal Enfield motoren reden die avond in de bus mee naar het centrum, waarna we de stad hebben verkend. Joep is ook even naar de kapper geweest om de bakkebaarden bij te laten werken door een Marokkaanse barbaar. En natuurlijk zijn we door de souk en over het El Fna plein gelopen, waar het een drukte van jewelste was. Lekkere verse jus hier voor 0,40ct (incl. een hergebruikt rietje; goed voor de weerstand). Toen  we door het drukke verkeer terugreden naar de camping werden we weer aangehouden door de politie... Dit keer hadden we in alle chaos het verkeer van rechts geen voorrang verleend. Na wat 'Sorry, sorry', 'The trafic is such a chaos' en 'We are from Holland', mochten we doorrijden met de belofte dat we het nooit meer zouden doen.

Leo, herken je deze twee nog?

De volgende dag hebben we een relax-dag gehouden aan het zwembad. Heerlijk! Toen de was droog was aan het eind van de middag, zijn we naar Imlil gereden. Door een belangrijke voetbalwedstrijd en wat afgesloten straten ivm een filmfestival, duurde het een uur om de stad uit te komen, gekte! In Imlil kwam een

Dorpje bij de Toubkal

hijgende man (had achter de bus aangerend, gokken we) ons uitnodigen op zijn camping. Erg handig. Bij hem konden we ook stijgijzers en pickels huren om de volgende dag de Toubkal te beklimmen; de hoogste berg van Marokko. Het was stralend weer voor de wandeling de volgende dag en de omgeving was ook
prachtig. Er liepen ook een paar berg-Marokkanen met ezels naar boven en Loyd en Joshua; een Engelsman en zijn zoon van 12. Toen we bij de refuge aankwamen, hebben we nog wat glij- en remoefeningen gedaan op een sneeuwhelling, ging prima en was erg leuk! In de refuge hield de kachel ons goed warm. Na de Engelsen kwam er nog een groep Noren aan, waarvan de helft buiten ging slapen in de tent. Wij verkozen dit keer

Joep bijna op de top van de Toubka

toch een kamer met warme dekens binnen! De Noren gunden ons de kamer voor onszelf, dus geen last van snurkers. Na een gezellige avond ging iedereen om 22u naar bed, want om 04u ging de wekker weer.

Op de top van de Toubkal

Na het ontbijt liepen we om 5u30 als eerste de duisternis in. Dankzij de volle maan hadden we al snel geen hoofdlampjes meer nodig; onderweg zagen we hoe de zonsopgang de kleuren aan de hemel veranderde van diep blauw naar paars en roze. Groentje Angelique had geen enkele last van de hoogte en al snel stonden we om 8u00 uur als eerste op de top (4167m!). Het uitzicht was prachtig. Wel was het daarboven vrij koud door de wind. Na een 'lunch' met koekjes en cola, hebben we nog twee naastliggende 4000m pieken getopt. Terug bij de hut hebben we het succes kort gevierd met een kleine schnaps en zijn daarna verder afgedaald naar de bus. Daar kregen we nog wat appels van een appelboer. Omdat we toen wel redelijk gaar waren, zijn we teruggereden naar de camping in Marrakesh voor een warme maaltijd en een goede nachtrust.

Verdwalen en moppen tappen

Leerlooierij in Fez

Ezel Angélique drijft de olijfmolen aan

Op naar Afrika; een duik in een hele andere wereld! In de haven waren er al meteen een paar mannetjes die onze auto wel even wilden inspecteren voor 50 euro. Adios amigos, snel de boot op! We hadden het goedkoopste ticket en merkten al snel waarom; de boot lekte en roestte overal. Na een dik uurtje uitwaaien op het dek kwam Tanger in zicht en voor we het wisten reden we met de bus het vasteland van Afrika op. Bij de douane was de enige vraag of we geen pistool bij ons hadden?!
In de stromende regen zijn we naar Fez gereden (en wij maar denken dat we naar de zon gingen). Hier kwamen we uit bij een B&B in een klein steegje in de medina. Toen de poort open ging, liepen we een sprookje van 1000 en 1 nacht binnen; het bleek een prachtige kashba te zijn. De volgende dag heeft een vriendelijke gids ons de hele medina laten zien: de leerlooierij, de moskee, badhuizen, winkeltjes met kruiden en nog veel meer. In de drukke en mega-smalle straatjes liepen ons mensen met ezeltjes en kippen voorbij. Onze zintuigen hadden het er druk mee!
Daarna zijn we weer in de bus gestapt en hebben we genoten van vergezichten op sneeuwbedekte bergen. Door de woestenij liepen overal geiten, ezels, kippen en herders. In Midelt vonden we een kashba waar we binnen mochten koken en eten. Ze vonden het daar maar gek dat we in de bus gingen slapen, want het vroor s´nachts.
De volgende dag wilden we graag naar Cirque de Jaffar, maar de prijs voor een rit per 4x4 was ons veel te duur. Insh´allah, we krijgen nog wel meer mooie dingen te zien, dus we zijn door de Gorges du Zis verder naar beneden gereden. Onderweg keken we de ogen uit over de woestijn, rotsen en witte bergen.
Bij een klein dorp was een oase, waar we tijdens een wandeling gezelschap kregen van Hicham. Hij was niet erg spraakzaam, maar liet ons verse dadels proeven en liet ons -samen met zijn broer- de olijfolie-molen van het dorp zien, welke door ezels werd aangedreven. En toen was het tijd voor thee. We konden zijn uitnodiging om bij hem thuis een bakkie te doen natuurlijk niet afslaan, dus daar zaten we in zijn woonkamer. Zijn zus kwam ons gezelschap houden; ze wilde graag een lift naar Agadir (alleen daar gaan we nog lang niet heen, dus dat ging hem niet worden). Hicham was nergens meer te bekennen, maar na een uur kwam hij weer tevoorschijn met de thee, inclusief brood en koekjes. Daarna vonden we het welletjes en wilden we toch wel vertrekken om een slaapplek te vinden voor het donker. Toen werd ons verteld dat we moesten blijven slapen. Dit was voor deze nuchtere Hollanders toch een beetje teveel gastvrijheid. Dus de e-mailadressen werden uitgewisseld en met een grote zak dadels zwaaiden we de vriendelijke berberfamilie weer uit. En Hicham keek alsof hij nog niet wist of hij blij moest zijn met zijn nieuwe multi-tool...

Ezeltjes bij Midelt

Kleine geitjes in de Todra vallei

Die avond zijn we neergestreken op een camping bij een oase in Meski. Meteen kwam een berbermannetje ons uitnodigen voor thee. De thee stond uiteraard al klaar en weigeren is onbeleefd. Hij wilde graag spullen uit zijn winkeltje ruilen tegen spullen uit onze bus. Uiteindelijk hebben we 4 oude GSM´s geruild tegen een vrolijke kamelendeken. Lekker warm, dus best een goede deal (vond Angélique)!
De volgende dag wilden we naar woestijndorp Merzouga rijden. Onderweg werden we echter de hele tijd lastig gevallen door scootermannetjes die naast ons en voor ons bleven rijden om de weg te wijzen (ongevraagd). Dit ging gepaard met veel wilde gebaren en geschreeuw. Het irritatieniveau bij Joep werd bereikt en we maakten rechtsomkeer. Dan maar even geen woestijn (krijgen we vast nog meer te zien). Op naar de Gorges de Todra dan maar. Hier kwamen we terecht bij Chez Ali, waar we tijdens de thee gezelschap kregen van een Fransoos en een Canadees. Na een heerlijke couscous en tayin, kwam Ali erbij zitten met twee locals en werd onze jerrycan Spaanse wijn leeggedronken. De volgende dag zijn we met Jonathan en Sebastiën in de Gorge gaan wandelen. Op een gegeven moment moesten we toegeven dat we waren verdwaald, maar een aantal bergberbers met ezels hielpen ons weer op weg. Na 7 uur lopen, hebben we het laatste stuk per taxi afgelegd (30 cent per persoon!). Die avond was het moppentappen geblazen bij Chez Ali. Ook zorgde Ali voor een muzikaal intermezzo met zijn trommels. Dolle pret!
In de Todra gorges kun je ook klimmen, dus de volgende dag stonden we in de zon aan de rots. Na een aantal routes heeft Joep nog een berber gezekerd, die op blote voeten naar boven ging. Daarna hebben we onze route vervolgt naar Skoura. Hier ging net de school uit en zag het letterlijk zwart van het volk. Iedereen loopt gewoon midden op straat en door alle drukte ontstond er een megastofwolk. Een bijzonder gezicht. S´avonds op de camping waren we de enige gasten; heerlijk... die... rust!

- berbers hebben allemaal een slecht gebit van alle dadels en suikerthee (dus we poetsen ons rot)
- op een ezeltje rijden is hier normaal en met takken rondlopen ook

- uitdaging: kinderen ontwijken die ´s avonds op een fiets zonder licht van school naar huis fietsen

Hopelijk hebben jullie thuis een fijne Sinterklaas gevierd... Veel plezier onder de kerstboom!!

Koningswegen en modderwegen

Na het badderen zijn we via Torremolinos (jaja, de enige echte) naar klimgebied El Chorro gereden. Hier hebben we de eerste nacht de bus pal voor een bakker geparkeerd. Dit was een slecht idee, want bakkers werken s nachts en maken een hoop herrie. 

El Chorro

De volgende dag hebben we goed kunnen klimmen in de zon en na het buurten met wat Amerikaanse, Deense, Spaanse en Duitse klimmers bleek dat het goed toeven was in de vele Bed and Breakfasts. Wij kozen voor The Olive Branch, hier was zelfs een zwembad en een keuken bij. Erg relaxte plek, dus hier zijn we drie dagen gebleven en hebben we leuk kunnen buurten met de andere gasten; voornamelijk klimmers. Ook hebben we geklommen met een jong stel uit Alaska; die hebben Joep een 7a toprope ingekregen en dat ging nog best goed ook. Op de terugweg in het donker (dat heet: optimaal gebruik maken van de dag) zijn we nog een ietsiepietsie verdwaald in het bos, waardoor we verzekerd waren van een goede appetijt bij terugkomst. 

Camino del Rey

De dag erna hebben we de Camino del Rey gedaan; een leuke en vrij krakkemikkige klettersteig in een kloof. Buiten wat vleermuizen in een grot, zijn we niemand tegengekomen. De terugweg ging door een spoortunnel; er gingen slechts 3 treinen per dag (en de middagtrein was al geweest). De avond hebben we in Ronda in een barretje doorgebracht. Lekker warm met een koffie en de sudoku uit een Spaanse krant. Ronda is een erg toeristisch dorp op een mooie locatie. 

Wandeling in Sierra de las Nievas

Vanuit daar zijn we naar de Siera de las Nievas gereden voor een lunch tussen de geiten. We zijn een stuk de bergen ingereden, naar de startplek van de wandeling die we de volgende dag willen doen. Hier kwam een vosje ons gezelschap houden. Heel gek, want hij was helemaal niet schuw en kwam heel dichtbij. We hebben hem maar weggejaagd, want dat is raar gedrag voor een vos. Weer een kampvuurtje gemaakt voor bij het eten, want het werd weer goed koud die nacht. Hier maakt een glaasje Crema Catalana likeur wel goed bij!
De volgende dag hebben we een heel mooie route gelopen, door fir bomen (een apart soort spar die hier groeit). Tijdens een fotomoment is Joep uit een grote boom gevallen. Dit stond helaas niet op de foto, maar de blauwe plek is ook een mooie herinnering. De top van de berg was op 1919 meter hoogte en hier konden we over heel Malaga heen kijken. Die avond zijn we in het dropje Estepona aan de haven beland. Hier waren ons iets teveel pottekijkers, dus zijn we uit nood (haha) gaan uiteten bij de Thai. En die was gelukkig heel goed, spicy en lekker!

De dag erna hebben we wat voorbereidingen getroffen om de oversteek te gaan maken naar Afrika. Hierbij hebben we ook nog ergens aan het strand de auto vastgereden in de modder, maar gelukkig schoten twee vissers ons te hulp. Ze hadden zelf ook al vastgestaan, dus we hoefden ons niet heel dom te voelen. We zijn nog even richting Gibraltar gereden, maar hier waren veel lelijke gebouwen en er lag overal afval langs de weg. Niet erg aantrekkelijk dus. We hebben ergens een bootticket gekocht naar Tanger en zijn in Playa Getares in de nieuwe kaart van Marokko gedoken en hebben hier onze laatste nacht in Spanje doorgebracht!