Rustig rondploffen en kleurrijke aanvaring met dorpelingen



Mooie uitzichten

Met de backpacks op de Royal Enfield ploffen we vanuit Pushkar rustig richting Devgarh. Onderweg lassen we een paar pitstops in om de motor te laten afkoelen en om zelf bij te tanken. Omdat het rijden goed gaat, besluiten we door te rijden naar Kumbhalgarh. De navigatie  besluit ergens in een gehucht dat dit onze bestemming moet zijn. Dit klopt niet helemaal helaas en nadat we een (té) ingewikkelde routebeschrijving krijgen van een behulpzame jongeman, springt deze spontaan op zijn motor, met twee vrienden achterop, om ons de 50 resterende kilometer persoonlijk te begeleiden. Geweldig! Dit is meteen ook het snelste (Joep kon het nauwelijks bijhouden met de zware bepakking) en mooiste ritje van de dag; we rijden de zonsondergang tegemoet via een slingerbergweg door allemaal kleine dorpjes en graanvelden. Deze route hadden we zelf nooit gevonden. De volgende dag rijden we via een mooie bergweg fort Kumbalgarh tegemoet. Dit is het meest indrukwekkende fort dat we ooit gezien hebben. In het prachtige landschap zien we de enorme muur (de langste na de Chinese muur!) verdwijnen aan de horizon. Nadat we een flinke verkenningstocht in het fort hebben gemaakt en een stuk over de muur hebben gelopen, maken we nog een mooie tour door de omgeving.


Fort Kumbalgarh

De volgende dag vertrekken we naar Udaipur... denken we. Als we een paar minuten op weg zijn, komen we uit bij een wegbarricade, bestaande uit een afzetting van stenen en een groep kinderen met flessen kleurwater als munitie. Ze willen geld hebben, anders mogen we niet door en worden we met het kleurwater ondergegooid. Onwetend als we zijn, vertellen we ze vriendelijk dat Holy afgelopen is, dat het leuk was, maar dat we nu graag door willen. Maar ze zijn niet zo toegeeflijk. Binnen no time zitten we onder de kleuren. Alleen vinden we het nu niet zo grappig, omdat we onze goede kleren aan hebben. Ook zitten de backpacks al snel onder en de staart van Angélique die onder de motorhelm uitkomt is knalblauw! Om de paar minuten komen we weer bij een soortgelijke barricade uit. Overal hetzelfde gezeik. Het vervelende is dat de kinderen behoorlijk onbeschoft en aggressief zijn, en met heel veel. Ook maken ze smerige gebaren naar Angélique en zijn ze handtastelijk. Dat is dan weer het nadeel van een motor. De toeristen die in taxi´s voorbij komen, aanschouwen het tafereel veilig vanachter glas. We worden zo onderhand flink pissig en bij de zoveelste afzetting stapt Angélique af om zelf de stenen weg te schoppen. Als er dan een jongen dreigend op haar af komt met een fles roze water, pakt ze de fles af en smijt deze in de greppel. Vervolgens nemen er een paar kinderen stokken in de hand en slaat iemand Angélique op de rug. Joep ziet dit en stapt kwaad af om een pak slaag uit te delen. Nadat een paar andere gedupeerden uit hun veilige taxi zijn gestapt om te helpen, besluiten we dat we beter rechtsomkeer kunnen maken. We rijden ge-escorteerd door de auto´s weer terug naar Kumbalgarh. Blijkbaar hebben we vandaag een after-Holy traditie meegemaakt, die door veel dorpelingen nogal ruim genomen wordt; ze zien dit als de jaarlijkse bron van gemakkelijke inkomsten. Best begrijpelijk, alleen jammer van de manier waarop. Als we dit hadden geweten, waren we duidelijk niet op pad gegaan vandaag.


Tempel bij Kumbalgarh

Nadat we met koekjes, chocolade, een bad en een movie channelavond weer tot rust zijn gekomen, vertrekken we de volgende dag voor poging twee. In sommige dorpen verwelkomen de kinderen (onder toezicht van hun ouders, die dit blijkbaar normaal vinden) ons nog met barricades, maar we geven ze wat geld en kunnen verder zonder problemen doorrijden. Door de vervelende nasmaak van gisteren, is deze rit echter niet zo ontspannend. We zijn een beetje geschrokken van het gedrag en de opstandigheid van de dorpelingen. Gelukkig is de omgeving wel erg mooi.


Onze helmpjes

In Udaipur aangekomen, ook wel het Venetië van het Oosten genoemd, kijken we ´s avonds op een dakterras naar de film Octupussy (007), die hier is opgenomen. Ondertussen kijken we uit op het Bond-eilandje in het meer. Dat is nog eens 3-D film kijken! De Indiërs van het restaurant kunnen de tekst dromen; ze kijken de film iedere avond mee (zou dit iets met de bikini scenes te maken hebben)? In Udaipur informeren we naar een geschikte route naar Mount Abu. Helaas horen we uit verschillende hoeken dat dit geen aanbevolen rit is. Het schijnt onveilig te zijn, omdat de dorpelingen op regelmatige basis toeristen overvallen. 

Olifant in Udaipur

Ook horen we een verhaal over twee hikers die bebloed en in slechts hun onderbroek weer terugkwamen, nadat ze ´s nachts beroofd waren tijdens hun kampeeravontuur. Hmm, na onze after-Holy kater, spreekt dit ons niet erg aan. Bij de verkenning van Udaipur worden we ook een beetje gek van het non-stop geschreeuw om aandacht van de locals. Zelfs als je met elkaar aan het praten bent, beginnen ze er luidkeels doorheen te praten om iets te verkopen. Het is lastig om een momentje rust te krijgen. Omdat we ook hadden verwacht dat we dagelijks langere afstanden konden afleggen met de motor (ieder uur moet de motor afkoelen), besluiten we om de motor terug te verkopen in Pushkar. ´s Avonds nemen we voor de ontspanning een yogales, gegeven door een 62-jarig mannetje. Na een aantal rek- en strekoefeningen, waarbij we moeten ontgassen (?!) moeten we gekke keelgeluiden uitstoten; dit schijnt heel gezond te zijn. Het is maar goed dat we ergens op een onzichtbaar dakterras zitten! Na een kopje chai kunnen we er weer helemaal tegenaan. Ook vinden we nog een heerlijk restaurant waar we sinds lange tijd weer een heerlijk kippetje eten met aardappeltjes.

Nadat we genoeg hebben gezien van Udaipur, rijden we door de bergen met vele marmerbedrijven terug richting Devgarh. Onderweg stoppen we bij een paar wegrestaurants voor chai met chips, waar de vrachtwagenchauffeurs liggen te relaxen op bedden. Wij zijn de enigen die op een stoel gaan zitten. Sommige mensen lijken de hele dag te liggen. Ze eten ook liggend. En ze staren naar ons. Het ziet er maar lam uit, vinden we.


De Royal Enfield met backpacks

Na een overnachting in Devgarh bereiken we op zaterdag Pushkar, waar we onze motorverkoper opzoeken. Volgens zijn astrologie mag hij alleen op zaterdag zaken te doen, want dat brengt hem geluk. Om iets voor middernacht koopt hij de motor weer terug. Ook helpt hij ons om een treinkaartje naar Delhi te regelen. Heel tof van hem. We hebben voor ons gevoel voldoende gezien van Inda... Tijd voor rustigere oorden!

De smaakmakers van de week:

• Hoofdrekenen kunnen ze hier niet; ze pakken overal het rekenmachine bij. Zelfs bij 150 RS + 150 RS. Of bij 200 RS + 20 RS. En dan nog maken ze fouten (vaak in ons voordeel).
• Als je hier bedelaars geld geeft, willen ze altijd meer.
• Als men `ja´ zegt, schudt men ondertussen vertwijfeld `nee´.
• Lekker efficiënt: als ze bij één persoon de bestelling opnemen, lopen ze direct weg. Zonder de bestelling van de ander aan te horen. Glazen pakken ze boven aan de rand vast. En alle tafels plakken, net als de zoutpotjes en de ketchupflessen.