Baardmannen in jurken en kalashnikovs

K2 steekt met kop en houders uit

Nadat we ´s avonds schrikverhalen hebben gelezen in de Lonely Planet over neptoeristenbureaus en houseboats from hell, wachten we ´s morgens argwanend op onze chauffeur. Gelukkig staat deze op de afgesproken tijd voor de deur, gaat op de luchthaven alles vlotjes en krijgen we onze beloofde stoelen aan de rechterkant van het vliegtuig, van waar we een prachtig uitzicht hebben op de Himalaya en de dodelijk, maar mooie K2.



Welkom in Jammu en Kashmir! In Srinager staat er weer een chauffeur klaar, en een heleboel militairen met kalashnikovs. ´No problem, sir.´ Rami, onze gastheer voor de komende dagen, verzekert ons dat de veiligheid geen probleem is. We kunnen alleen niet zonder begeleiding de straat op, en overal zijn bewapende militaire posten...

Het prachtige Dal Lake

We halen de handschoenen, muts en fleece tevoorschijn, want het is koud hier. Tijdens de rit naar onze houseboat kijken we onze ogen uit; het lijkt alsof we in een soort Oost-Europees Pakistan zijn beland. Krakkemikkige vakhuisboerderijen met open daken en plastic zeil voor de ramen en overal mannen met baarden in donkere jurken. Het doet erg armzalig en deprimerend aan. De modderwegen en overdaad aan prikkeldraad versterken het beeld.



Onze houseboat (drijvend hotel) ligt in het Dal lake. Ware het niet zo mistig, hadden we een prachtig uitzicht op de omliggende bergen gehad. We krijgen kaneelthee in de met houtkachel verwarmde zitkamer. 

Kashmiri broodbakkers!

Na een gesprek met Rami, blijkt dat de meerdaagse trekking die ons in Delhi is beloofd, ´s winters niet mogelijk is door de sneeuw. We stellen een alternatief programma samen: een dag trekking, een dag stadstour en een dag naar ´s werelds hoogste gondellift in Gulmarg.

´s Middags varen we met een shikara (gondel-achtige bootje) over het Dal meer naar de vrijdag markt die plaatsvindt na het vrijdagmiddag gebed; Islam is het grootste geloof hier. Onderweg genieten we vanonder ons warme dekentje van het uitzicht op de paalwoningen en de imposante bergen die het meer omringen. 

Markt in Srinagar

De markt is een interessante ervaring. Er worden gigantische, platte Kashmiri broden gebakken in pannen met kokende olie en er worden ook veel producten uit het meer verkocht, waaronder waternoten en rietwortels. Onder de lange jurken hebben de mannen allemaal een gekke bult; ze dragen een rieten mandje met warme kooltjes (een kangri) bij zich om warm te blijven. Slim!

 

Na een goede nachtrust zitten we aan ons ontbijtje, wanneer een opdringerige verkoper via zijn bootje op de onze is gesprongen en via de achterdeur binnenkomt om zijn bloembollen te verkopen. ´No problem, don´t worry, sir! You are my first customer in the morning, bring me good luck for the day. You make me very angry if you don´t buy flower!´ Hè, gezellig.



Zo vermaken de kinderen zich hier

Zo, we zijn klaar voor een stevige hike van zes uur in de Himalaya! Na een zeer boeiende autorit van 2,5 uur door het platteland van Kashmir komen we aan in Sonamarg. Joep en Angélique staan paraat in hikingboots, G1000 broek, Goretex jas en muts. De gids draagt instappertjes en een wollen jurk... en loopt mank. Dit vonden we al raar, maar al snel blijkt dat hiken helemaal niet mogelijk is. Twee meter hoge sneeuw houdt ons tegen. Nadat we over een ijzige straat tot een punt zijn gelopen waar bordjes `lawinegevaar´ staan, wil onze gids terug. We rijden naar een andere plek. Na een korte wandeling over een stijle, modderige helling met prikkeldraad komen we in een soort middeleeuws gehucht. Hier worden we uitgenodigd bij vrienden van de gids. We komen in een klein kamertje waar het gezin, dat normaal in de bergen leeft, de winter doorbrengt. Op de open haard wordt thee met veel melk en suiker gemaakt (chai) en brood gebakken. We kunnen geen woord met ze wisselen, maar het zijn erg vriendelijke en gastvrije mensen.

Thee leuten bij berggypsies

Terug bij de boot doen we ons beklag dat er niet gehiked kon worden. De kosten hiervan waren aanzienlijk, dus we voelen ons behoorlijk genept. We krijgen weinig respons. Irritant! Het enige wat onze Rami kan uitkramen is: ´I´m only human, sir, I´m not an animal. I only want you to be happy. Don´t worry, sir. No

problem´. En hadden we al vermeld dat vrouwen hier niet als gesprekspartner worden behandeld (tot grote ergernis van Angélique)? ´How was food, sir? Anything else, sir? You happy, sir?´ Grrr...



Moghul garden in Srinagar

De volgende dag bezoeken we de stad. Gids Shaffi brengt ons naar een paar mooie, oude Moghul tuinen en enkele moskees, waaronder een eeuwenoude, houten moskee: de Jama Masjid. Een tijd lang horen we een luid zingen cq schreeuwen door een megafoon. Dit blijkt van een school (madras) te komen; de kinderen moeten het nazingen. Hoezo brainwashen? Erg interessant om het alledaagse leven in Srinagar mee te maken (maar we zijn zó blij dat we hier niet geboren zijn).

 

Houten moskee

Terug in de boot zitten we lekker rustig te lezen in de woonkamer, wanneer onze bediende binnenkomt en de TV loeihard aanzet op een lokale muziekzender. Een kerel in een jurk doet vrouwelijke danspasjes en zingt een vreselijk Kaskmir-style liedje op een ongezond hoge toon. Onze bediende begint enthousiast mee te dansen en te zingen. Even later gaat hij weer weg en laat de tv aanstaan. Rare vent. Maar tegelijkertijd ook vreemdsoortig grappig. ´s Avonds besluiten we dat we genoeg van Kashmir gezien hebben en vragen we of we de volgende dag weer naar de bewoonde (lees: normale) wereld terug kunnen. Dan maar geen gondellift. Gelukkig gaat er ´s morgens om 07u00 een auto naar Jammu en kunnen we meerijden. Tijdens onze laatste nacht op de boot worden we midden in de nacht nog wakker van een zombie-achtig gezang dat over het meer komt. Erg freaky.

 

 

Autorit naar Jammu

´s Morgens halen we de Franse Marie op. Ze is dolblij dat ze ons ziet en nog blijer dat ze Srinagar kan verlaten. Ze heeft de laatste twee dagen alleen in een hotelkamer doorgebracht en heeft hier ook haar 30^e verjaardag ´gevierd´ in haar uppie. Acherm. De rit van 350 kilometer naar Jammu blijkt te engste rit van ons leven te zijn. Stel je de A2 ochtendspits voor en jaag die over de St. Bernard pas. Inhalen kan overal en altijd! Gelukkig hebben wij een zeer capabele chauffeur die zich niet tot de door iedereen gedemonstreerde waaghalzerij verlaagd. Op een gegeven moment staan we in een file te wachten tot er een rotsblok naar beneden komt. Na een tijdje mogen we door en moeten we heel snel door een bocht scheuren, langs een autowrak. Wat blijkt? De vorige dag zijn hier zeven mensen omgekomen toen het busje geraakt werd door vallend gesteente. NIET GOED! Op verschillende plekken staan militairen om het verkeer snel over bepaalde stukken te jagen. En er liggen genoeg rotsblokken op de weg waaruit blijkt dat dit geen overdreven maatregels zijn... 

Het treinstation van Jammu

Opgelucht arriveren we die avond op het treinstation in Jammu. Hier stappen we meteen op de nachttrein naar Jodhpur in Rajasthan. We slapen goed op onze bedjes en het is stil, op wat sporadische (en typisch Indische) rochel- en spuwgeluiden na. In Bikaner nemen we afscheid van Marie en springen we uit de trein; Jodhpur zullen we later nog bezoeken.

Foto´s van Kashmir