Een smerig ziekenhuis, Holy festival en... toch een Enfield!



Old school strijken

Bij een motor hoort een verzekering en daar moeten we in Jodhpur drie dagen op wachten. Tijd voor wat sightseeing dus. We drinken lassi en verse fruitsapjes, bezoeken het fort, het zoo (waar het flink tekeer ging in het water: volgend jaar hebben ze hier babykrokodillen) en lopen door de kleine, drukke straatjes in het oude centrum. Regelmatig rennen er hyperactieve kinderen op ons af die ¨Helloow!¨, ¨Where are you from?!¨en ¨100 Rupees!¨ schreeuwen. Erg onbeleefd en irritant vinden we. Ook maken veel kinderen vreemde opmerkingen en rare, vunzige gebaren; een goede opvoeding krijgen ze hier duidelijk niet. En omdat de hele stad een publiek urinoir lijkt te zijn, ruikt het overal niet al te fris. Al met al vinden we het niet zo´n fijne stad en kunnen we niet wachten om te vertrekken.


Imposante fort van Jodhpur

Helaas is Joep nu aan de beurt met ziek zijn. Na een nachtje kotsen lijkt het beter te gaan en spreken we met Marie (van de spannende busrit naar Jammu) af om samen te eten. Joep voelt zich na het eten weer niet goed en gaat terug naar het guesthouse. Daar aangekomen krijgt hij een hevige koorstaanval en begint hevig en ongecontroleerd te bibberen. Met moeite lukt het om met trillende vingers Skype te starten en Angélique te bellen, die er meteen aankomt met Marie. Bij het guesthouse aangekomen, treffen ze een in de slaapzak gerolde, van top tot teen rillende, gloeiendhete, bleke Joep aan. Help! Snel op naar het ziekenhuis... met de riksja (wat anders?)! De eigenaar van het guesthouse verzekert ons dat dit echt een goed ziekenhuis is. Onze reisverzekering heeft geen contacten in Jodhpur, dus daar vertrouwen we dan maar op.

Gang in het gore ziekenhuis

Gelukkig gaat het trillen onderweg over; wellicht dankzij de fleecetrui, icebreaker en dikke muts waarin Joep is ingepakt (met een buitentemperatuur van 30 graden). Tot onze schrik zien we dat de riksja ons afzet bij hetzelfde ziekenhuis waar Akbar werkt! Bij de ingang ligt een oud vrouwtje op de grond en we worden via een smerige gang naar een superdokter gebracht; zonder enig onderzoek of informatie, schrijft hij een injectie en zware pijnstillers voor. Op de vraag of deze wel samen gaan met bijvoorbeeld malaria tabletten wordt nauwelijks gereageerd. Fijn. Achter ons ligt een man op een brancard met blote buik te kreunen. Het is nog een drukte van jewelste op dit late tijdstip (22u30?). Gelukkig voelt Joep zich al wat beter, dus rijden terug naar het guesthouse. Dan maar een oude, vertrouwde Paracetamol.
Omdat we er nog niet helemaal op gerust waren, bezoeken we de volgende dag een private hospital (dit maal zelf gevonden op internet) voor een check-up. Uit een bloedtest blijkt alles gelukkig normaal te zijn. Waarschijnlijk was het een hevige koortsaanval van de buikgriep. Kan blijkbaar voorkomen. Het zou wellicht nog malaria kunnen zijn; dan zou het na exact 48 uur terugkomen. Afwachten dus.



Op stap met Marie en motorvrienden

Na al deze commotie, halen we de verzekeringspapieren op en beloven we die avond nog een laatste biertje met ze te drinken. ´s Avonds rijden we dus met Marie (want een vrouw alleen in een kroeg is echt not-done hier) naar de hotelbar, waar Akbar en vriend ons verwelkomen. Nadat ze een serie foto´s van ons gemaakt hebben – de bierflesjes moesten we persé vasthouden en ze wilden dat Marie en Angélique door hun gevoerd werden met nootjes, NIET DUS - , staan ze erop om ons af te zetten bij ons guesthouse en nemen we daar afscheid. Een beetje vreemd zijn ze, maar wel aardig. 


Dorpelingen helpen ons onderweg

Eindelijk kunnen we vertrekken! ´s Morgens binden we de tassen op de motor (damn, dat gaat best lastig op zo´n klein motortje) en rijden naar Pushkar. Dit valt een beetje tegen; over 200 kilometer doen we zeven uur. Ook heeft Angélique een geblutst achterwerk van de hobbels in de weg en pijnlijke knieëen, omdat die in een onnatuurlijke hoek staan. In de schemer komen we aan op onze bestemming, waar we in een relaxed guesthouse bijkomen van de rit.
Als we de volgende dag pelgrimsdorp Pushkar verkennen (no meat, no eggs, no alcohol) stuiten we bij een garage op een paar mooie Royal Enfield´s. We maken een proefritje, en tja, het is toch echt een stuk comfortabeler en er is ook meer ruimte voor de backpacks. En dan het geluid...! We besluiten (te snel?) de Kawasaki in te ruilen voor een veel stoerdere Enfield. ´s Middags lopen we Roxy weer tegen het lijf, waarmee we ´s avonds eten en een Special Water (bier uit een theepot) nuttigen.


Joep krijgt Hindi inwijding

De volgende dag kijken we toe hoe locals zich wassen in de Ghats aan het meer. Hier zien we, tussen de koeien en duiven, zelfs dames in blote borsten. Omdat het een heilig ritueel is, wordt dit gezien als functioneel naakt? Verder kopen we een setje goedkope wegwerp-kleren die we na 24 uur weer aan de vuilnisgod zullen opofferen. We gaan morgen namelijk Holy vieren; een jaarlijks festival waarbij men gekleurde poeders naar elkaar gooit!


Happy Holy!

Nadat Angélique haar blonde haren heeft beschermd met een plastic zak (charming!) gaan we ´s morgen rond 10u de straat op. Al snel komen Indiërs poeder op onze wangen smeren: ¨Happy Holy!¨. We schaffen bij een kleurenpoederkraampje onze eigen munitie aan en binnen no-time zitten we helemaal onder de kleuren. Het is een gekkenhuis: er worden emmers verf van de daken gegooid, koeien zitten onder en er wordt met flessen kleurwater gesproeid. Iedereen staat te dansen en te springen op stevige Goa housemuziek (en dat ´s morgens vroeg en zonder alcohol!). Traditioneel wordt bij de mannen het shirt afgerukt, zo dus ook bij Joep. Om 13u is het kleurenfestival weer afgelopen en kunnen we ons gaan afschrobben onder de douche.


Dit is ´m dan, onze Royal Enfield

De volgende dag stappen we met de backpacks op de Enfield en halen de verzekeringspapieren op in Ajmer. Helaas stopt de motor er onderweg twee keer mee. Nadat we nog drie keer stil komen te staan, besluiten we terug te rijden naar Pushkar. Daar blijkt dat de bougie kapot is. Omdat de gasschuif ook vastloopt, wordt er ook een andere carburateur gemonteerd. Na een extra proefrit rondom Pushkar lijkt het erop dat we nu wel klaar zijn voor ons motor avontuur!

• Joep is niet meer gaan trillen en heeft dus geen malaria.
• We trekken veel bekijks op de motor (zijn zelfs een beetje bang dat we ongelukken veroorzaken) en krijgen onderweg eten aangeboden door vriendelijke dorpelingen.
• Vrachtwagen chauffeurs zijn arrogant en geschift met hun inhaalacties en dwingen ons de berm in. Levensgevaarlijk!
• Met Holy zijn de Indische vrouwen nergens te bekennen en dus zijn de aanwezige dames de pineut die soms in hun borsten worden geknepen door losgeslagen Indische viespeukjes. Verder was het geweldig!

>> Bekijk video Holy Festival!    >> Nieuwe foto´s India