Leven als een local in Vietnam

Streetfood Saigon

Jaaah, na een vlucht van dik 16 uur landt mijn vliegtuig na een transfer in Sydney en Kuala Lumpur dan eindelijk in Ho Chi Minh! Zo gaar als een patat (Hallo jetlag! Het is voor mij eigenlijk 6 uur later, dus vroeg in de ochtend) loop ik de ontvangsthal uit. Meteen ben ik klaarwakker, want er staat een vrolijk, drie-koppig Vietnamees ontvangstcommitee met een groot bord: 'ANGELIQUE JACOBS, COUCHSURFING'. Mijn hosts; de tweeling Phu, Phu en hun vriend Phat! Ze hebben een helmpje en mondkapje voor me, en even later racen we op scooters door de mega drukke stad. Ik kijk mijn ogen uit.

Hot Pot

De tweeling woont in een soort villa bij de ouders. De ouders zijn dol op karaoke en de meiden zijn dol op K-pop (Koreaanse popmuziek; helemaal je-van-het hier). Ik blijf drie dagen in Ho Chi Minh (of Saigon) en het is fantastisch. Iedere maaltijd die ik eet is compleet anders en heerlijk. Achterop de scooter word ik overal heen gebracht door mijn gidsen. Het Vietnam War Museum is heel indrukwekkend, en een beetje ziekmakend ook. Ik heb zelfs nachtmerries van de gruwelen die ik daar zie. 

Ik kreeg duidelijk geen tijd
om me om te kleden!

Ook ben ik te gast op een bruiloft van een nicht met veel eten en slechte karaoke; de gasten kunnen zelf de microfoon in de hand nemen om hun ding (lees: Abba, Wham!, etc...) te doen voor het bruidspaar... vooral na het vele bier is dit misschien een slecht idee!? Maar ik vind het wel lachten. 

Soldaat met restant mens

 s Avonds is het chillen op een oude krant in het park, net als clochards, maar dan wel met eten (kwarteleitjes, kroepoek en een soort creme caramel) en Vietnamese koffie. Natuurlijk breng ik ook een bezoek aan de Cu Chi tunnels. Dit vernunftige ondergrondse tunnelsysteem is in de oorlog door de Vietnamezen opgezet. Veel te toeristisch, maar je moet het gezien hebben. Buiten de 200 meter kruipen door veel te kleine tunnels tussen hijgende mensen met overgewicht, vond ik in de bossen vooral het special effect van het geschiet met MK52's geslaagd. Een beangstigend en hels lawaai, brrr...

Drogen van rijspapier

Tijd om afscheid te nemen. Na een akelig snelle rit van een dik uur in de ochtendspits van Saigon, beland ik net op tijd bij het (juiste) busstation. Vier uur later kom in aan in Can Tho, in de Mekong Delta. Hier wacht mijn volgende host me op; student Thao. Van haar krijg ik zelfs mijn eigen huisje, met hondje! Haar ouders zijn net verhuist, maar houden het oude huis nog aan. Wat een luxe en privacy, geweldig! Can Tho heeft een leuk centrum, een gezellige night market en veel en lekker streetfood. Helemaal goed. Thao laat me haar universiteit zien en is terecht trots op de mooie, groene campus. 

Floating market van Can Tho

Ook maak ik kennis met haar oude buurjongen, Giang. Hij werkt in de coffieshop van zijn ouders en die ligt toevallig om de hoek van mijn huisje. Heel aardige mensen en ze maken erg goede Vietnamese ice coffee met melk! De volgende morgen begeleidt Giang me naar de floating market. Met een houten gondola varen we tijdens zonsopgang naar de groente- en fruit markt op het water en door de kleine waterwegen van de Mekong Delta. In ons bootje zitten ook de meiden Huyen en Nguyen. Ik ben de eerste buitenlander waar ze mee spreken en dat vinden ze nogal spannend. Erg grappig.
Ook grappig (leedvermaak) is dat het bootje bij het te wal gaan langzaam afdreef, met als resultaat dat Huyen in slowmotion met een onmogelijke spagaat in het water viel. Ach, als je als verzopen Miss-Wet-T-Shirt-Contest door de stad loopt, trek je in ieder geval wel de aandacht... Een smartphone met water erin, is wel minder.

Schattige kindjes hier

's Avonds ben ik te gast bij Huyen thuis. Haar oma vertrekt naar Hanoi en ze hebben een afscheidsdiner. Oma is ieniemienie, heeft zwarte dropjes-tanden en is de gangmaker van de familie. Nadat ik de zwarte kip heb getest, wil oma met me op de foto. Maar eerst komt de zelfgebrouwen rijstwijn tevoorschijn (geserveerd uit een lege colafles). Een gevaarlijk goedje en het brandt dan ook goed in de keel. Oma zelf doet ook een shotje, maar met water. Grapjas. Toen ik voor de foto netjes mijn benen over elkaar deed, probeerde ze me na te doen met haar oude, korte beentjes. Hilarisch mens.

Phat :)

Daarna rijdt Huyen ons naar de English Corner van Can Tho. Thao is ook van de partij. Het is een drukke en goed georganiseerde avond en opvallend is dat alleen de buitenlanders een biertje drinken. Eigenlijk wel goed, want de rest moet op hun scootertjes nog door het woeste verkeer naar huis!

Mijn missie in Vietnam:

Ik wil proberen om heel Vietnam door te Couchsurfen, zodat ik zoveel mogelijk het lokale leven ervaar (en zo min mogelijk met 'supertoeristen' in aanraking kom).

Gewoon geinig:

• De hoeveelheid scooters is abnormaal hier, maar het verkeer is wel supersociaal. Degene voor je, heeft altijd voorrang. Simpel, doch doeltreffend. Je kunt dus ook gewoon met je ogen dicht de straat oversteken. Hardstikke veilig.
• Als je hier koffie bestelt, krijg je er thee bij. Ik vind het wel wat.
• De Vietnamese gastvrijheid is geweldig. Ze vertellen graag over hun cultuur en laten me nog liever hun eten proeven. 

p.s. Excuses voor de tegenvallende foto's... Mijn SD kaartje is stuk gegaan; alle goede kiekjes kwijt :(