Aanvaring met rivier monster en nachtelijk bezoek

Onze volgende stop: vissersstadje Sète. Het idee was om te gaan zeevissen, maar de eigenaresse van een lokaal barretje bracht ons al snel van dit plan af. De vissers waren al drie dagen niet meer op zee geweest door de storm. Verder was het slecht gesteld met de visserij door de strengere wetgeving.En ook was het magertjes gesteld met de tonijn-, sardientjes- en ansjovis oogst. En dan waren er ook nog al die Marokkanen in de stad (drie boten per week varen vanaf Sète naar Marrakesh en terug) met hun halal-vlees. Kortom: vroeger was alles beter. Ok, plan B dus.

Het huisje!

Tijd om wat herinneringen op te halen, dus op naar het oude vakantiehuisje van de familie Jacobs. Dit begon met een stop in St. Pierre s/Mer met een strandwandeling. Vervolgens op naar L’Oeix Doux voor een wandeling naar een meertje. Wel op eigen risico, want het was jachtseizoen. De zwijntjes waren de pineut (of toch niet, want ze waren ontsnapt, hoorden we later). Daarna even langs Narbonne Plage. Hier zag het er allemaal nog hetzelfde uit als tien jaar geleden. Via Gruissan zijn we naar Narbonne gereden en door naar Perpignan en Prades als eindbestemming. Onderweg ging het regenen en maakte Joep het dakraam stuk. Best leuk een open dak, maar niet als het regent. Met het hoofd uit het dak werd het raam weer gerepareerd, wat veel bekijks en hilarische gezichtsuitdrukkingen opleverde van overig wegverkeer.

Aankomst bij het meertje

De volgende dag kwam de zon weer tevoorschijn, dus de backpack werd gepakt voor een tweedaagse wandeling in de Pyreneëen: langs een riviertje vol forellen, naar een klein meertje. Een houthakkende koeienboer die we onderweg tegenkwamen, vertelde dat er ook een bivak was. In de schemer kwamen we bij het meer aan. Het zag er prachtig uit en er was verder geen mens te bekennen. Joep ging nog even proberen om een forel te vangen met een tak, flosdraad en een gevonden vishaakje. Angélique ging even later ook enthousiast een poging doen, nadat ze wat visdraad had gevonden (zonder haak), maar had wat minder geduld. Na een half uur kwam Joep rennend terug; hij had beet gehad, maar het rivier monster had woest de haak van de lijn afgebeten. Waarna hij het beest met handen en voeten te lijf was gegaan, maar de 35cm lange forel gaf zich niet gewonnen en wist te ontsnappen. Dat werd dus toch maar ravioli.

Rustine bij een herdershutje

In de bivak konden we een haardvuurtje maken en eten. In de verte hoorden we koeiebellen. Eén bel kwam wel heel snel dichterbij en stond toen voor de deur te rammelen. Het bleek een jachthond te zijn met een bel om de halsband. Rustine, zo heette ze, kwam ons gezelschap houden. Ze zag er nogal afgepeigerd en uitgemergeld uit en begon de bivak-vuilniszak door te spitten. Deze hadden we eerder al buiten neergezet, omdat er muizen in zaten. Snel hingen we de zak aan een boom, want het dreigde een zooitje te worden. Na wat sneetjes brood en rusteloos gedrentel, ging Rustine eindelijk liggen bij het vuur en was het stil (zo’n bel maakt veel herrie; geen wonder dat het beest half doof is). Wij hebben buiten de tent opgezet. Af en toe zaten we midden in een wolk en af en toe zagen we de sterren.

De koetjes hebben het goed

De volgende dag gingen we voor vispoging twee met een nieuw gevonden haak en dikkere vislijn. Maar de vis (snel, glibberig beest!) voelde zich nog te goed in het water. Weer een hele tocht gemaakt en onze trouwe jachthond liep de hele tijd mee. In een riviertje nog gebadderd (oké, niet volledig; te koud). De koeienboer van de vorige dag heeft de viervoeter vriendelijk van ons overgenomen; hij zou de hond bij zijn baasje afleveren.

's Morgens kwamen we erachter dat de klok was verzet (we vonden al dat we langslapers waren). We zijn naar Andorra gereden over een paar mooie bergpassen. Hebben de tank helemaal vol laten gooien met goedkope diesel en daarna de hoofdstad bezocht. Superveel winkels, maar geen gezellige sfeer. Echt een wintersport bestemming. We hebben nog een stop gemaakt bij een dégustation supermarket. Hier kon je werkelijk alles proeven. Geweldig! Vele soorten kazen, hammen en ook drank (creme catalane, whiskey met honing...). We hebben gezondigd en een paar lekkere hammen en kazen gekocht van ons karige budget.

Op de top van de Dent D'Orlu

’s Avonds zijn we aanbeland in het gezellige centrum van Ax les Thermes, waar overal warm water uit de grond komt. Helaas waren de thermen te duur voor ons. Wel kun je hier mooi klimmen, dus de dag erop hebben we de Dent D’Orlu beklommen. Na een (iets te) gemakkelijke route van 300 meter stonden we op de top: het uitzicht was de moeite waard, maar in de verte zagen we donkere wolken op ons afkomen. Het hoogtepunt van de Dent D’Orlu bleek niet de top, maar de afdaling te zijn. In feite was het een dieptepunt, want het was een grote glijbaan over een stijl, modderig pad vol rotsen. Na een paar flinke slidings stonden we weer met beide voeten op vaste grond. En zagen onze tenen zwart van de modder.

Busje dient als droogrek

’s Avond hebben we nog een wasje gedraaid en onder het eten hing de schone was aan de achterklep van de bus te drogen in de stormachtige wind. Zelfs de politie kwam dit van dichtbij bewonderen en wenste ons smakelijk eten. Misschien treffen ze dergelijke taferelen niet dagelijks aan. Maar in de wind droogde de was wel snel!

Wat hebben we deze week geleerd?

- Als het dakraam in orde is, blijf er dan af

- Visvangen in survival-modus is niet zo gemakkelijk als op TV

- Ravioli uit blik van de Lidl is best OK

- Naar een delicatesse winkel gaan en proeven is geen goed idee als je op budget bent

- Soms is de weg van de top moeilijker dan de weg naar de top

Check ook onze nieuwste J&A productie op YOUTUBE (klik hier)