Wasborden en smerige grenspraktijken

Overstekende wat?

Op nieuwjaarsdag werden we rond 08u00 wakker gemaakt door Tony P. die ging vertrekken richting Mauritanië. De andere motorrijders lagen (net als wij eigenlijk) nog in coma. De hele dag hebben we eigenlijk niks gedaan als bijkomen en s´avonds hebben we weer met Tony G. en Charlie een lekkere BBQ georganiseerd, met veel vis en groenten. En de eerste Lariam pil tegen Malaria (laat die wilde dromen maar komen)! Om helemaal klaar te zijn voor Mauritanië hebben we er nog een nachtje camping achteraan geplakt; om de was te doen en te douchen. Ook hebben we nog gelunched bij een Spaans restaurantje waar heel Dakhla drank kwam kopen (hoezo, ze drinken hier niet)?


Onze Belgische redders

De volgende morgen zijn we op tijd vertrokken om het laatste stuk Marokko - West Sahara af te leggen. De uitzichten waren vrij monotoon. Misschien reden we daarom spontaan de berm (lees: zand) in, omdat Angélique even een foto wilde maken van een kudde dromedarissen. Een Angélique die een bus uit de zand probeert te duwen, ziet er niet heel geloofwaardig uit. Daarom stopte er vrijwel direct een Belgische rally support truck, die ons binnen 5 minuten weer op het asfalt hadden staan. 

De bewuste dromedaris foto

Wat bleek: de originele Paris - Dakar Rally was in volle gang! Bij het laatste tankstation voor de grens (diesel is in Mauritanië duurder) hebbben we de tank volgegooid en toen kwam de grens in zicht. Door de rally was het hier hardstikke druk, maar dat was ook wel weer gezellig.

Tussen de Marokkaanse- en Mauritaanse grensposten ligt ongeveer 1,5 km ¨Niemandsland¨. Dit wordt dus ook echt door niemand onderhouden, er ligt geen asfalt of iets wat voor een weg kan doorgaan. De gaten zijn zo erg, dat een van onze wieldoppen ons op een gegeven moment voorbij rolde! Her en der liggen autowrakken van gestolen en gestripte auto´s en verder een hele hoop zooi; net een oorlogsgebied. Daarna stonden we bij de Mauritaanse grens met 44°C helemaal vast in een file van vrachtauto´s en rally-rijders. Na een vriendelijk woord met de grensbeambte mochten we gelukkig de rally-wagens passeren en hier begon het burocratische gedoe. Kantoortje in, kantoortje uit, praten met die, stempeltje hier, euro´tje daar...  en na een uur of twee ging de slagboom open en mochten we Mauritanië binnen!


Zoek ons busje!

Omdat het al schemerig werd, besloten we de rally rijders te volgen om bij hun kamp te bivakeren. Daar aangekomen reed er meteen een 4X4 op ons af; de organisatie vond het niet zo´n goed idee dat wij gratis bij hun gingen staan, omdat de deelnemers enkele tienduizenden euro´s neerleggen voor o.a. de bewaking. Toen moesten we dus haasje-repje voor het helemaal donker werd op zoek naar een alternatief. Een stuk terug hadden we een wit gebouwtje gezien met ´Hotel´ erop. Dat bleek inderdaad een hotel annex militaire post te zijn, dus de veiligheid zat wel goed.

De volgende morgen kon onze eerste echte Mauritanië-dag beginnen. Wat een land. Vrijwel geen huizen, laat staan dorpen. Harde windvlagen, veel zand en flink heet. Onvoorstelbaar dat mensen hier kunnen leven. Ook duurde het erg lang voordat we een vrouw of kind zagen. Hoewel we veel schrikverhalen over het land gehoord hadden, voelden we ons er echter niet onveilig. Met een vrijwel lege dieseltank reden we de hoofdstad Nouackchott binnen. Gelukkig namen ze bij de pomp Dirhams aan, want bij de grens waren we er niet uitgekomen met de wisselaars. Daarna neergestreken bij Auberge Sahara; een fijne rustplek. Hier hebben we ´s nachts zelfs nog een paar druppels regen op ons dak gehad! Helaas verjoeg dit de muggen niet. Ook hebben we geskyped met het thuisfront (de gsm´s hadden hier geen bereik). s´Morgens is Joep met de kampeerburen op zoek gegaan naar een autoverzekering voor Senegal en Gambia, maar na twee verzekeringskantoren bleek dat de papieren voor 2012 nog nergens afgeleverd waren. Dan zullen we dit aan de grens moeten regelen.

Dode ezel en huisvuil, helaas een
veelvoorkomend beeld buiten de steden

Met enige vertraging vertrokken we daarna richting Senegal. Bij het uitrijden van Nouackchott reden we nog door een veemarkt en bijbehorend chaotisch verkeer, leuk!
Het zuiden van Mauritanië bleek wat minder onherbergzaam te zijn en we zagen nu meer hutjes, dorpjes en mensen. De laaste 100 km naar de grensovergang bestond uit een hobbelige zandpad, die soms alleen maar wasbord was. Verschrikkelijk. Dat vond ook een Franse fietser die we tegenkwamen. Hij begon te vloeken en te tieren toen we vroegen hoe het ging (hij moest duidelijk even zijn ei kwijt), maar daarna was hij wel aardig. De arme man had flink last van zijn achterste. 

Wilde zwijntjes

De hobbelweg liep door een Nationaal Park met veel water en heel veel vogels. Ook renden er af en toe wilde zwijnen (pumba´s!) de weg over. Toen we eindelijk bij de grensovergang aankwamen, waren wij en de bus behoorlijk door elkaar geschud. Gelukkig liep aan de Mauritaanse kans alles probleemloos en aan de Senegalese kant ook. Tot we bij de douane post aankwamen. Omdat onze bus ouder dan 5 jaar is, moesten we eigenlijk een Carnet de Passage hebben. Die hadden we (bewust) niet, dus mocht de bus het land niet in.  Na lang wachten bleek dat we twee opties hadden; of in 48 uur het land doorkruisen met een douanier op de schoot en 300 euro betalen. Of smeergeld betalen voor een passavant, waarmee je 10 dagen in Senagal mag reizen. We hadden geen haast, dus hebben rustig ons maaltje gekookt voor de douane post en hier vervolgens ook de nacht doorgebracht. De volgende dag waren we het corruptie-spelletje al beu (dit konden we toch niet winnen) en hebben we gekozen voor de Passavant, want we wilden graag het land zien. 

Strandje bij de camping

Tijd om de Zebrabar op te zoeken; een relaxte camping in een nationaal park aan een rivier met strandje. Hier hebben we lekker ontspannen en in een hangmat gehangen met een Senegalees biertje. Even bijkomen van al die kilometers die we de afgelopen dagen gereden hebben!

Bekijk ook onze laatste nieuwe foto´s en filmpjes.