Cowboys en beach hippies

Wasje ophangen op de camping

De Sierra Nevada... Dat klinkt ons goed in de oren, dus dat is onze volgende bestemming. In de bergen hebben we een vuurtje gemaakt en gebivakkeerd. Brr, hier was het een stuk kouder dan aan zee. De volgende dag kwamen we uit bij een fort uit de 15e eeuw, waar toevallig net een oud opaatje aan kwam met een hele grote sleutel. Net Fort Boyard. Hij heeft ons een rondleiding gegeven; binnen was het verrassend mooi. Daarna hebben we nog een stuk gelopen in de bergen met uitzicht op sneeuwtoppen. Maar hier was het ons te koud en te nat. Op een camping hebben we ons vervolgens dik een uur vermaakt met het doen van de was; we hebben een heel washok versierd met onze handdoeken, onderbroeken en afritsbroeken. Gelukkig was het niet druk op de camping; anders was het misschien a-sociaal geweest, haha! Daarna heeft Angélique ervaren hoe het is om blind en koud te douchen. Met de hartelijke dank aan degene die de bewegingssensor voor het licht op 5 minuten heeft gezet... en deze bij de ingang van het washuis heeft geplaatst. Grrr.

Wild Wild West wandeling!

De volgende dag hebben we over de lokale markt van Guadix gebanjerd en noten, dadels en fruit gekocht. Daarna zijn we langs een oude spoorlijn gaan lopen. Dit had een hoog Wild, Wild, West gehalte. We kwamen uit op een punt waar je uitkeek op bewoonde grotwoningen; een zigeuner-ghetto met ontzettend veel afval overal. Heel minimaal en apart om te zien dat mensen hier nu nog zo leven.

De mooie baai van Maro

Tapas in de Alpujarra, hmmm

Badderen in de Alhama de Granada

Op naar Granada! Hier hebben we ons op een hostel getrakteerd, omdat de bus nog vol lag met natte was. Na onze kamer gezellig gedecoreerd te hebben met de verwarming op volle pulle, was het tijd voor een paar biertjes (zaterdagavond). We zaten in de studentenwijk en elke kroeg had een propper op straat staan. Je kon overal bier en tinto krijgen voor een euro. Dat is nog eens goedkoop stappen. De volgende dag hebben we de stad verkend en zijn we naar de Alhambra gelopen. Deze is prachtig van binnen (zagen we in de boekjes van de toeristenshop). Na wat heerlijke tapas gegeten te hebben, sprongen we weer in de bus en zijn we naar het dorpje Maro aan zee gereden. Onderweg regende het heftig, dus we hoopten op beter weer aan zee. Helaas schoten de bliksemschichten hier veelvuldig het water in. Daar aangekomen zijn we door het tussenraam de 'slaapkamer' ingekropen en hebben een lange nachtrust genoten. De volgende dag werden we verrast door een ketsblauwe hemel en hebben we in zee gezwommen en op het strand gerelaxed. Ook hebben we een paar nieuwe mensen leren kennen, allemaal vrije vogels, waaronder onze Duitse buren, een Nederlandse vrouw die alleen reisde in haar auto, een Limburger die aan yoga deed en een Belg die een zelfgemaakt hutje à la Expedite Robinson bewoonde op het strand. Die avond zijn we uitgenodigd door een Pool die zelf een soort woning in een bus had gebouwd. Hier woonde ook een Hongaar en een Duitser. Ze werkten allemaal gratis bij een boer en mochten in ruil wonen op zijn land. Er was ook een Fransoos met een fiets bij. Hij woont onder een parasol en maakte de hele avond woordgrapjes. Typisch zo´n avond van ´je had erbij moeten zijn´, want het was echt hilarisch en maf. Die nacht wilden we gaan slapen op het strand bij de Belg, maar daar aangekomen bleek dat de zee heel hoog kwam. Uiteindelijk hebben we de Belg geholpen zijn boeltje te verhuizen naar hogergelegen terrein en zijn zelf maar weer naar de bus afgedropen. Maro beviel ons wel, dus we hebben er nog een relax morgen aangeplakt en zijn daarna naar de Alpujarra gereden. Hier hebben we een paar mooie, witte bergdorpjes bekeken en een korte wandeling gemaakt. Omdat hier overal de hammen in de barren en winkels hingen, kocht Joep vast een nieuwe ham voor in Marokko straks. Toen was het tijd voor ontspanning en zijn we naar de Alhama de Granada gereden; hier zijn warmwater bronnen. Daar hebben we een tijd lekker in zitten badderen en kennis gemaakt met een 73 jarige Japanner, die er 35 jaar over had gedaan om Spaans te leren uit een woordenboek en nu de trip van zijn leven maakte in Spanje. Hij was te voet gekomen, dus we hebben hem netjes afgezet bij zijn hotel en zijn daarna een bijzonder plekje gaan zoeken voor de nacht. To be continued...

• In november kun je nog in de Spaanse zee zwemmen, zonder het nieuwjaarsduik-gevoel te krijgen
• `Een eigen huis, een plek onder de zon´; sommige mensen snappen dit helemaal.
• Je gaan scheren in een openbaar warmwater-bad is smerig. Maar hier denken sommige Spanjaarden anders over.

Hasta luego!

Smaakjes raden en tapas eten

Almeria!

Joep rust uit na zijn duik in de zee

Het science museum in Valencia

Na al dat klimmen, waren we weer toe aan iets relaxerenders... zoals de zee. Hier zaten we de volgende ochtend dan ook te ontbijten met de snuit in de zon. Daar besloten we dat we maar eens Valencia moesten gaan verkennen. Wat een erg leuke, mooie en levendige stad bleek te zijn met veel joggende en (stunt)fietsende mensen. We hebben door het oude centrum geslenterd, waar we een paar Flamenco dansers tegen kwamen, en ons in een overdekte markt vergaapt aan alle kleurrijke heerlijkheden die er te koop waren. Na het nuttigen van een biertje op het terras zijn we het science museum ingedoken. Best leuk om jezelf in 3D te zien met allemaal andere kleren aan. En om je krachten te meten. En om je evenwicht te testen. En om snoepjes te proeven waarvan je de smaak moet raden. In Valencia is een heel groot uitgestrekt park om het centrum heen, dus we konden helemaal door het park terugkopen naar de auto. Het was een heerlijke dag!
De volgende dag hebben we flink wat kilometers gemaakt. Onderweg genoten we van veel uitgestrekte vergezichten, olijfgaarden and mandarijnbomen. We hebben een stop gemaakt bij een archeologische vindplaats van pootafdrukken van dinosaurussen die hier 80 miljoen jaar geleden nog rondbanjerden. Best indrukwekkend als je er overna denkt. Tegen de avond zijn we op een parkeerplaats in El Berro in Sierre Espunia beland. Dit bleek een erg leuk gehucht te zijn. Samen met onze parkeerplaats-buurman, een Engelsman genaamd Anthony, zijn we een kroegentocht gaan houden (3 barretjes met oude mannetjes). Hij had leuke reistips- en ervaringen. De volgende dag waren we na een goede boterham met ei klaar voor een stevige wandeling. We dachten dat we de route snapten, maar we kwamen er na een tijdje achter dat we de route achterstevoren liepen (uhhh, maar wel met de neus vooruit dus). Op de route lag een verlaten jeugdgevangenis, dus hier moesten we even rondspoken. Daarna zijn we verder de berg opgelopen naar een paar ijshutten (hier deden ze vroeger in de winter sneeuw in, zodat ze in de zomer ijs hadden). Onderweg zagen we nog wat geiten met baarden, amandelbomen en wilde zwijnen... en omdat we een onbewuste omweg gemaakt hadden, kwamen we hongerig en moe in het dorp aan met zo'n 28 km in de benen. Die tapas hadden we nu wel verdiend! Die avond heeft Joep nog tot 05u00 thee gedronken en gebabbeld met Anthony (net vrouwen).
Na een ochtendje uitslapen zijn we naar Cabo Cope gereden. Hier hebben we op een pier zitten vissen in de zon. En dit keer hebben we zelfs een paar visjes gevangen, inclusief een stekelbaars. En die prikt! Een Fransoos op blote voeten met zijn hond kwam ons gezelschap houden. Een markant figuur. Hij woont in een busje en was erg tegen de commercialisatie van de wereld. Hij had zijn complete levensstijl erop aangepast en had een interessant verhaal te vertellen. En zijn hond was ondertussen gaan wortel schieten naast Joep, want hij was dol op vis en hield het allemaal goed in de gaten. Tegen de avond hebben we de auto op een camperplek aan zee geparkeerd en 's avond in bed konden we de sterren aan de hemel zien. Hè, wat een rotleven. De volgende dag hebben we vooral rustig aan gedaan en wat gewandeld en Joep heeft die-hard in de zee gezwommen, terwijl Angélique de tortilla de papatas aan het maken was voor de lunch. 'S avonds zijn we neergestreken in Cabo de Gata. De volgende morgen zijn we met een paar vissers gaan babbelen. Helaas zat de visvangst van die dag er al op (dus we konden niet mee zeevissen), maar we konden wel vis kopen. Mwa, misschien een ander keertje. Daarna zijn we doorgereden naar Almeria, waar we een beetje de stad hebben bekeken en tapas hebben genuttigd. Wat een uitvinding die tapas, heerlijk.

• Alle Spanjaarden zijn in Amsterdam geweest om zich suf te blowen
• De beste tapas is de gratis tapas (want die smaakt naar meer)
• Zeevissen is niet gemakkelijk te regelen en een eetbare vis vangen is ook lastig

Baskische kroegentocht en kale vingertopjes

Baskische kroegentocht

Klimmen in Montserrat

Klim accidentje!

Genoeg van Frankrijk gezien; tijd voor Spanje! Dit begon met een bezoekje aan Nuria in Barcelona, waar we een paar dagen mochten logeren, douchen en zelfs in het bed van Nuria mochten slapen. Een echt bed! Heerlijk, wat een luxe (thanks, Nuria!!). We hebben natuurlijk de stad verkend, helaas wel in de regen, en genoten van het Spaanse ritme. We zijn met een hele groep Spanjaarden gaan uiteten en we waren verzekerd van stevige trek, want de reservering stond om... 23u45! Hierna begon het nachtleven, eerst op straat, waar de cerveza-mannetjes bier voor 1 euro verkochten, daarna naar een club. Om 07u00 lagen we in ons nest. De volgende dag vertelde privé gids-Nuria ons alles over de Sagrada Familia en hebben we deelgenomen aan een kroegentocht met Baskische muzikanten. Dit speelde zich voornamelijk buiten af, in de gezellige wijk Gracia. Iedereen stond buiten in de regen te feesten, dansen en te drinken. Als 'avondeten' hebben we nog warme chocolade gehad met zoetigheid, erg jummiejummie!
Na dit feestweekend was het weer tijd om afscheid te nemen en verder te trekken. Op naar Montserrat, een gebergte aka klimgebied net buiten Barcelona met conglomeraat rotsen. Montserrat zelf is een soort klooster bovenop de berg waar busladingen oudjes worden afgezet. De andere doelgroep zijn klimmers, en die kunnen zich er ook kostelijk vermaken, zo hebben we ervaren! Een erg leuk gebied.
De volgende dag hebben we de bus eens goed opgeruimd en rustig in het zonnetje gelezen. Daarna zijn we naar het dorpje Montblanc gereden, waar we een wijnboer hebben bezocht. Leuke tour gekregen en daarna nog wat wijn geproefd en gekocht (au, duur... maar wel lekker!).
Die avond zijn we bij de volgende verrassing beland in La Riba; een gezellige refugio bij een voor ons onbekend klim- en bouldergebied. Met een gloednieuwe topo van het gebied in ons bezit, zijn we de volgende dag het boulderbos ingelopen dat langs een rivier ligt met veel watervalletjes. In de eerste boulder van Angélique sloeg het noodlot toe: een stuk rots brak af, wat resulteerde in een paar flinke schaafwonden. De ehbo-kit van Melanie kon worden getest! Ja, het was duidelijk een nieuw gebied. Veel boulders waren ook erg hoog (6m!) met ongelijke ondergrond. Best spannend dus, al met al. Omdat we een crashpad mochten lenen van de refugio-meiden, hebben we die avond een curry massaman voor ze gekookt. De volgende dag hebben we ook nog flink geboulderd (hoewel we de zit (shit) starts een beetje moe werden) en daarna een lekker wijntje open getrokken met jabon i quesa uit Andorra erbij, hmmmmm.

's Morgens kwam de golden retr... receiver van de buurman voor de zoveelste keer langs om een glimp (en liefst meer) op te vangen van de aantrekkelijk hond van de refugio. Dit was een lollig tafereel, omdat de dames van de refugio de buurhond dan stevig toespraken in het Spaans. Maar met weinig effect helaas, want hij bleef ronddartelen als een verliefd Duracel konijn. Daarna hebben we het klimgebied bezocht. Leuke routes en lekker in de zon, dus zonder shirt kunnen klimmen. Wel behoorlijk scherp, vooral na twee dagen scherpe boulders. Tijd om La Riba en de refugio gedag te zeggen!

Dan nu de weetjes van de week:

• Lidl pizza in de pan smaakt best oké (vindt Joep) 
• Gratis parkeren (zelfs met een bus) in Barcelona is echt mogelijk
• Spanjaarden trekken gerust een halve middag uit om ongegeneerd 200 liter bronwater te tappen (en dan hebben ze het over die zunige Hollanders) 
• 'Een goed milieu begint bij jezelf' is in Spanje nog een onbekende term; werkelijk overal vind je afval en zie je mensen afval weggooien
• Een wegenkaart van Spanje kopen in Catalunya is onmogelijk (en dan hebben ze het over die chauvinistische Fransen)
  
  p.s.:  Sorry van de opgekropte foto's bovenin, de laptop van de dochter van het guesthouse wil niet meewerken.
p.s. 2: Duimen voor ons, de laptop is weer in Venlo beland. En we willen "niet goed, geld terug"-garantie!

Zonnige groeten uit Spanje en... succes met het dichten!

Laptop kapoet

Helaas, nog even geen update. Onze nieuwe laptop is helaas stuk, dus we kunnen niets tikken, niet op internet en niet publiceren. Erg vervelend, want we hebben weer genoeg te vertellen. We proberen het zo snel mogelijk op te lossen. Geniet van de pepernoten daar in Nederland!! Groetjes, Joep en Angélique en de Spaanse zon.

Aanvaring met rivier monster en nachtelijk bezoek

Onze volgende stop: vissersstadje Sète. Het idee was om te gaan zeevissen, maar de eigenaresse van een lokaal barretje bracht ons al snel van dit plan af. De vissers waren al drie dagen niet meer op zee geweest door de storm. Verder was het slecht gesteld met de visserij door de strengere wetgeving.En ook was het magertjes gesteld met de tonijn-, sardientjes- en ansjovis oogst. En dan waren er ook nog al die Marokkanen in de stad (drie boten per week varen vanaf Sète naar Marrakesh en terug) met hun halal-vlees. Kortom: vroeger was alles beter. Ok, plan B dus.

Het huisje!

Tijd om wat herinneringen op te halen, dus op naar het oude vakantiehuisje van de familie Jacobs. Dit begon met een stop in St. Pierre s/Mer met een strandwandeling. Vervolgens op naar L’Oeix Doux voor een wandeling naar een meertje. Wel op eigen risico, want het was jachtseizoen. De zwijntjes waren de pineut (of toch niet, want ze waren ontsnapt, hoorden we later). Daarna even langs Narbonne Plage. Hier zag het er allemaal nog hetzelfde uit als tien jaar geleden. Via Gruissan zijn we naar Narbonne gereden en door naar Perpignan en Prades als eindbestemming. Onderweg ging het regenen en maakte Joep het dakraam stuk. Best leuk een open dak, maar niet als het regent. Met het hoofd uit het dak werd het raam weer gerepareerd, wat veel bekijks en hilarische gezichtsuitdrukkingen opleverde van overig wegverkeer.

Aankomst bij het meertje

De volgende dag kwam de zon weer tevoorschijn, dus de backpack werd gepakt voor een tweedaagse wandeling in de Pyreneëen: langs een riviertje vol forellen, naar een klein meertje. Een houthakkende koeienboer die we onderweg tegenkwamen, vertelde dat er ook een bivak was. In de schemer kwamen we bij het meer aan. Het zag er prachtig uit en er was verder geen mens te bekennen. Joep ging nog even proberen om een forel te vangen met een tak, flosdraad en een gevonden vishaakje. Angélique ging even later ook enthousiast een poging doen, nadat ze wat visdraad had gevonden (zonder haak), maar had wat minder geduld. Na een half uur kwam Joep rennend terug; hij had beet gehad, maar het rivier monster had woest de haak van de lijn afgebeten. Waarna hij het beest met handen en voeten te lijf was gegaan, maar de 35cm lange forel gaf zich niet gewonnen en wist te ontsnappen. Dat werd dus toch maar ravioli.

Rustine bij een herdershutje

In de bivak konden we een haardvuurtje maken en eten. In de verte hoorden we koeiebellen. Eén bel kwam wel heel snel dichterbij en stond toen voor de deur te rammelen. Het bleek een jachthond te zijn met een bel om de halsband. Rustine, zo heette ze, kwam ons gezelschap houden. Ze zag er nogal afgepeigerd en uitgemergeld uit en begon de bivak-vuilniszak door te spitten. Deze hadden we eerder al buiten neergezet, omdat er muizen in zaten. Snel hingen we de zak aan een boom, want het dreigde een zooitje te worden. Na wat sneetjes brood en rusteloos gedrentel, ging Rustine eindelijk liggen bij het vuur en was het stil (zo’n bel maakt veel herrie; geen wonder dat het beest half doof is). Wij hebben buiten de tent opgezet. Af en toe zaten we midden in een wolk en af en toe zagen we de sterren.

De koetjes hebben het goed

De volgende dag gingen we voor vispoging twee met een nieuw gevonden haak en dikkere vislijn. Maar de vis (snel, glibberig beest!) voelde zich nog te goed in het water. Weer een hele tocht gemaakt en onze trouwe jachthond liep de hele tijd mee. In een riviertje nog gebadderd (oké, niet volledig; te koud). De koeienboer van de vorige dag heeft de viervoeter vriendelijk van ons overgenomen; hij zou de hond bij zijn baasje afleveren.

's Morgens kwamen we erachter dat de klok was verzet (we vonden al dat we langslapers waren). We zijn naar Andorra gereden over een paar mooie bergpassen. Hebben de tank helemaal vol laten gooien met goedkope diesel en daarna de hoofdstad bezocht. Superveel winkels, maar geen gezellige sfeer. Echt een wintersport bestemming. We hebben nog een stop gemaakt bij een dégustation supermarket. Hier kon je werkelijk alles proeven. Geweldig! Vele soorten kazen, hammen en ook drank (creme catalane, whiskey met honing...). We hebben gezondigd en een paar lekkere hammen en kazen gekocht van ons karige budget.

Op de top van de Dent D'Orlu

’s Avonds zijn we aanbeland in het gezellige centrum van Ax les Thermes, waar overal warm water uit de grond komt. Helaas waren de thermen te duur voor ons. Wel kun je hier mooi klimmen, dus de dag erop hebben we de Dent D’Orlu beklommen. Na een (iets te) gemakkelijke route van 300 meter stonden we op de top: het uitzicht was de moeite waard, maar in de verte zagen we donkere wolken op ons afkomen. Het hoogtepunt van de Dent D’Orlu bleek niet de top, maar de afdaling te zijn. In feite was het een dieptepunt, want het was een grote glijbaan over een stijl, modderig pad vol rotsen. Na een paar flinke slidings stonden we weer met beide voeten op vaste grond. En zagen onze tenen zwart van de modder.

Busje dient als droogrek

’s Avond hebben we nog een wasje gedraaid en onder het eten hing de schone was aan de achterklep van de bus te drogen in de stormachtige wind. Zelfs de politie kwam dit van dichtbij bewonderen en wenste ons smakelijk eten. Misschien treffen ze dergelijke taferelen niet dagelijks aan. Maar in de wind droogde de was wel snel!

Wat hebben we deze week geleerd?

- Als het dakraam in orde is, blijf er dan af

- Visvangen in survival-modus is niet zo gemakkelijk als op TV

- Ravioli uit blik van de Lidl is best OK

- Naar een delicatesse winkel gaan en proeven is geen goed idee als je op budget bent

- Soms is de weg van de top moeilijker dan de weg naar de top

Check ook onze nieuwste J&A productie op YOUTUBE (klik hier)

Bevroren banenen en verse appeltjes

Route naar Italië

Vanaf Lyon hebben we een prachtige rit gemaakt naar de Alpen. De witte bergtoppen kwamen steeds dichterbij en voor we het wisten, konden we een sneeuwballengevecht houden in Italië! Daar zijn we op zoek gegaan naar een camping in Cogne. We bleken de enige gasten te zijn (lekker exclusief) en na een warme douche vonden we het toch best wel koud buiten. Na een positieve start aan onze outdoor-maaltijd, kwam de campingchef ons zeggen dat we ook wel binnen mochten eten in een ruimte mèt kachel. Daar zeggen we geen nee tegen en Joep ging meteen hout zoeken. Angélique vroeg voorzichtig (en met rode neus van de kou) of de chef er bezwaar tegen had als we onze slaapzakken binnen zouden uitleggen. Zijn antwoord: “Comme vous voulez!”. Yes! Deze gepensioneerde berggids kon ons ook nog een leuke wandeltocht aanraden voor de volgende dag in Parc Gran Paradiso.

Genieten van het uitzicht

Nadat we de volgende ochtend het ijs van de auto hadden gekrabt met een snijplank (het was -7 geweest, dus we konden die man wel zoenen!!) gingen we op pad. De bananen die in de auto lagen, waren bevroren en kregen een gitzwarte schil... maar ze bleken nog goed te eten nadat ze ontdooid waren. De wandeling begon door een mooi herfstbos met prachtige uitzichten op sneeuwbedekte bergtoppen. Het was flink aanpoten, er zat een stijging in de route van meer dan 1000 meter. Boven de boomgrens zagen we een paar berggeiten. De via ferrata van 200 meter naar de top maakte het helemaal af. Het uitzicht was fenomenaal! ’s Avonds hebben we onszelf getrakteerd op een welverdiende, heerlijke pizza.

Joep in de weer met de remklauw

De volgende dag hebben we volgens ons het lelijkste stuk Italië gezien. De hele rit naar Turijn was vol afgetakelde, grijze dorpen en uitzichten. Turijn zelf spande de kroon; armoedig, lelijk en vol met gypsies en allochtonen. Snel weg hier, besloten we. Onderweg begon de auto een vreemd geluid te maken. Dit bleek de remklauw te zijn die aanliep. Nadat Joep deze gedemonteerd, gepoetst en weer gemonteerd had, konden we weer verder. Terug naar Frankrijk.

De volgende ochtend werden we wakker aan een rivier in Breill en die dag moesten we het met behoorlijk nat weer doen. Na een spannende rit vol haarspeldbochten en net te weinig diesel om het ontspannend te noemen, vonden we op het nippertje een pomp in Roquebillière. Op de lokale camping konden we schuilen onder het afdak van de buren die er toch niet waren. ’s Avonds hebben we een knol met worst gegeten die we ergens op het land meegenomen hadden. Dat was dus echt niet lekker. Duidelijk veevoer.

Na een hele nacht met regen, begon de nieuwe dag even waterig. Dan maar op naar de Gorges du Verdon, maar ook daar was het te nat om iets te ondernemen. Toen hoorden we van een klimgebied in Orpierre en daar waren de weersvoorspellingen goed: 1+1=2. Eindelijk weer even iets actiefs doen! Van een Duits echtpaar mochten we de klimtopo fotograferen. Aan het einde van een goede klimdag nog even naar een bergtop gereden om een biertje te drinken en zoutjes te knabbelen bij zonsondergang. Génial!

Pont D'Arc (met Joep rechts)

De volgende dag ook nog lekker geklommen en aan het einde van de middag nog heerlijke druifjes gekregen van een stel aardige auto-buren. Daarna zijn we langs een appelboer gereden, waar we eerst 7 soorten appels mochten proeven. Erg lekker allemaal. Met 5 kilo appels rijker, vertrokken we weer naar Pont St. Esprit. Hier hebben we de bus aan de Rhone geparkeerd. ’s Nachts danste de regen weer op ons dak. Ons plan om de Gorges D’Ardeche te voet te verkennen bleek wederom verkeerd getimed. Vanuit de droge bus hebben we toch nog wat van de omgeving kunnen zien. Tijd om naar het zuiden af te reizen!

Sommige mensen vroegen zich af wat we voor lekkers kunnen koken op ons camping gasstelletje. Nou, hier volgt ons bourgondische weekmenu ter inspiratie:

-          Steak haché met aardappelen en wortels

-          Spaghetti met tomaten, uien, knoflook, paprika en courgette

-          Vers stokbrood met pompoensoep

-          Pasta met tonijn, ui en provenciaalse kruiden

-          Kalfsschnitzel met rode kool en aardappelen

-          Rijst met paprika, courgette, ui en zoetzure saus

-          Mie met courgette, uit en knoflook en kaassausje

Bon appetit et à la prochaine...!

p.s. Erg leuk om jullie reacties en mailtjes te lezen. Vooral de nieuwtjes van thuis zijn fijn, want we volgen geen nieuws meer (zelfs het terugzetten van de klok hadden we gemist :))