Pasfoto´s pimpen en good cop, bad cop

Tijd om ons eerste visum te scoren! Vanaf Marrakesh zijn we naar de hoofdstad Rabat gereden. Onderweg deed een trage vrachtauto Joep ertoe bewegen om een Marokkaanse inhaalactie te doen over een doorgetrokken streep. Een paar bochten verder doemde er een politiepost op en ja hoor, we moesten stoppen. Hoppa, dat is dan 700 DH, meneer! Helaas hadden we die niet meer, dus we probeerden het met Euros. Daar had meneer agent geen kaas van gegeten: ¨...dus als ik die 65 Euro naar de bank breng, krijg ik 700 DH terug?¨. Hij vond het maar niks, die Euros. Dat kon je zo van zijn gezicht af lezen. Dus even later kregen we de paspoorten en de 65 Euro terug en mochten we doorrijden. Inshallah!


De kust bij Skhirat Plage

In Skhirat Plage aangekomen, hebben we op de parkeerplaats van een 4 sterren hotel gebivakkeerd. De volgende dag zijn we naar de ambassade gereden om het visum voor Mauritanië te regelen. Nadat we een formulier hadden ingevuld (met zonder hulp van een opdringerige parkeerwachter die op een vreemde, handtastelijke manier hulp wilde verlenen bij het invullen) zijn we op straat in de rij gaan staan voor het loketje. Hier stonden een aantal donkere Afrikanen, rochelende Marokkanen, zakenmannetjes en alternatieve toeristen zoals wijzelf. Sommigen reizen ook per busje, anderen per motor, per 4WD of luxe camper. In ieder geval zijn we niet de enigen met deze reisplannen. Het inleveren van de papperassen was zo gebeurd. In de rij zijn we in gesprek gekomen met Tony, een Belg die per motor heel Afrika wil rondrijden. Afgesproken om nog een drankje te gaan doen bij ´ons´ 4 sterren hotel. Dit drankje werd een biertje en nog een biertje (jaja, die hadden ze hier) en daarna hebben we Tony uitgenodigd om mee te eten.



De kust bij Mohammedia

De volgende dag konden we het visum ophalen, ook dit was maar 10 minuten werk. Toen we terugreden naar het hotel om Tony af te zetten, werden we weer aangehouden. Deze keer hadden we een hele strenge agent te pakken, die extreem langzaam en autoritair naar de bus kwam lopen. We waren door oranje gereden, maar de heethoofdige agent hield vol dat we door rood reden. ¨C´etait ROUGE! C´etait ROUGE!¨, bleef hij maar herhalen. Tony en ik zeiden dat we alle drie hadden gezien dat het oranje was. Joep, die geen Frans verstaat, liet het over zich heen komen. ¨C´est LUI qui conduit! C´est LUI qui conduit!¨, herhaalde de agent toen luidkeels en wijzend naar Joep. Jaja. Vijf minuten later mochten we gelukkig toch doorrijden.

Vanaf Rabat zijn we naar Mohammedia gereden, waar we een fijne camping aan zee vonden. De kust is echt heel mooi en de golven van de Atlantische oceaan zijn vaak huizenhoog als ze tegen de rotsen stuk slaan. 

Portugese havenstad El-Jadida

Daarna hebben we onze route vervolgd naar El-Jadida, een oude Portugese havenstad. Hier hebben we ´s avonds over de lokale markt gelopen, iets gegeten en pasfoto´s laten maken. Voor de foto werden we via een klein trappetje in een lege ruimte gebracht. Hier maakte de fotograaf zonder statief een foto bij TL licht en voor een lelijke muur. Te gek. In principe geven we de man dan ook geen ongelijk dat hij daarna meteen Photoshop opstartte. Maar toen Angélique er na 4 heftige filters uitzag als barbie (en de fotograaf heel blij was met het resultaat), hebben we toch verzocht om de foto´s origineel (en dus lelijk) te houden. Leek ons beter voor de bemachtiging van toekomstige visums.



Mooi paars is niet lelijk

De volgende dag zijn we via de mooie kust verder gereden naar Safi. Hier kregen we op een markt cactusvruchten aangeboden, en even later hadden we allebei felpaarse lippen en tong. Heftige kleurstoffen zitten erin! Die avond op de camping hadden we tijdens het eten gezelschap van een hele groep nieuwsgierige pauwen. 

Pauw wil een lift van ons

Na Safi kwamen we in Essaouira terecht, een vrij toeristische stad aan zee. Op zoek naar een kite-surf school! De eigenaresse van onze camping kon ons hierbij goed adviseren en zo stonden we al snel in een wetsuit op het strand met een grote vlieger in de handen. Erg gaaf, dit is echt vliegeren voor gevorderden; wat een windkracht komt er op die kite te staan! De volgende dag mogen we met de kite de zee in om ons door het water te laten trekken. Het blijkt best lastig te zijn om tegelijkertijd te vliegeren, te zwemmen, niet te verdrinken en niet te ver van de kust te eindigen. Angélique wordt op een gegeven moment zelfs door de kite het water uitgetrokken en eindigd na een mooie salto op het hoofd in het zand. Daarom moesten we die nerdy helm dus op! Op dag drie mogen we met board en kite het water in. Dit is nog lastiger, want je 

Angelique met de stoere helm

moet het board in het water aan

Joep houdt de kite onder controle

doen, terwijl je met de andere hand de kite in de lucht houdt. Eenmaal aan het kiten is het genieten van het moment en van de snelheid. Een erg toffe sport,... maar we zijn nog lang geen pro´s, dat is duidelijk!

Dan nog even de top 4 waarnemingen van deze week ter afsluiting:
 

- Volgens ons is een op de 5 Marokkanen agent. Resultaat: je denkt dat er op elke hoek een staat en het wordt een soort running gag. Bij het woord ´politie´, trapt de ander nu meteen op de rem.
- Wanneer schaffen ze die squad oefeningen in het kleine kamertje eindelijk af? Hurktoiletten kunnen echt niet meer. En wat doen ze daar precies met die linker hand? We willen het niet weten.
- Mannen met jurken en puntmutsen die elkaars hand vasthouden zijn hier beste kamaraden.
- Mannen die thee leuten vind je hier de hele dag door. Vrouwen die thee leuten zie je nergens.