Lampionnen feest en hysterische hosts

Lampionnen in Hoi An

Na het stapavondje volgt een rustdag in Nha Thang. Een bezoekje aan de kapper is het hoogtepunt; doodeng, want ze had een nogal vreemde kniptechniek (lees: eerst schots en scheef knippen en vervolgens steeds verder blijven knippen tot het redelijk recht is). Ach, het is maar haar en het kost ook maar een Euro. 's Avonds zit ik bij een eettentje en krijg ik een duck egg aangeboden van mijn buurvrouw. Nee, dankje! Er zit al een embryo in het ei, inclusief veertjes! En dan vindt mevrouw het vreemd dat haar man haar niet meer wil kussen daarna...!?

Schattig schoolmeisje
kwam Engels praten

Op naar Qui Nhon. Dit is ook een badplaats, maar een stuk minder toeristisch. Ik zoek het strand op met een boekje, lekker rustig. Qui Nhon heeft een brede boulevard, dus ik bestel 's middags een mega-kokosnoot en slurp erop los terwijl ik toekijk hoe de vissers in ronde bamboemanden naar hun gekleurde bootjes peddelen. 's Avonds is er een grote markt met veel goed streetfood.

Hoi An

Danang, de 3e stad van Vietnam, is mijn volgende bestemming. Ik word ergens langs de snelweg gedropt en hier komt Ivy, mijn nieuwe CS host me oppikken. Ze blijkt in een kast van een huis te wonen met haar familie. Zelf moet ze meteen weer weg; naar haar man's familie op het platteland. 's Avonds eet ik met de familie en daarna halen twee vrienden van Ivy me op voor een citytour. We drinken ergens een aardbeien-thee-shake met jellybeans of zoiets. Superzoet! Ook deze twee zijn weer nerveus, omdat ik de eerste buitenlander ben waarmee ze praten.

My Son tempel

Daarna rijden we naar de boulevard van Danang, langs de rivier. De skyline hier is erg mooi en er is veel te doen op straat. Er zijn standbeelden, er is muziek, mensen zijn aan het dansen en er zijn veel tekenaars (net Montmartre).
De volgende ochtend zet het zusje van Ivy me op de bus naar Hoi An. Hier duik ik meteen de gezellige straatjes van de oude stad (UNESCO World Heritage Site) in.

Markt Hoi An

Aan de rivier is er een grote lokale markt met veel fruit en street food en in de winkeltjes maken ze overal kleren en schoenen op maat. 's Middags bezoek ik een charity kerstmarkt waar lerares Ganga Le (Couchsurfing) jam aan het verkopen is. De opbrengst gaat naar een schooltje voor kansarme kinderen. Het is goed georganiseerd en er lopen veel expats rond, dus het geld rolt goed! Tegen de avond wordt Hoi An prachtig verlicht door de honderden lampionnen en het is een genot om door de straatjes en langs de rivier te slenteren. Ze zouden elke stad zo mooi moeten verlichten!

Hue citadel

Vanuit Hoi An bezoek ik My Son, een Hindu tempelcomplex dat tijdens de Vietnam oorlog door US B52 bommen is platgegooid. Het ligt er mooi bij in de heuvels.Daarna ga ik richting Hue, waar ik bij Chi en haar familie logeer. Chi blijkt nogal hysterisch te worden van mijn bezoek (niet op de goede manier) en weet zich geen raad met me. Ze vindt het zelfs eng om met me te ontbijten!?

Hue by night

Hoewel haar ouders en oma heel vriendelijk zijn, besluit ik de volgende morgen een hotel in het centrum op te zoeken. Dit is praktischer en ik heb behoefte om gewoon even mijn eigen ding te doen. Ik huur een fiets en ga op zoek naar het strand. Helaas verdwaal ik in de rijstvelden en na 30 kilometer ben ik weer terug in de stad. Missie mislukt, maar het was wel mooi. De volgende paar dagen verken ik de stad, de oude citadel, marktjes en probeer van mijn verkoudheid af te komen, door het rustig aan te doen... want ik vlieg bijna naar Hanoi, waar ik Joep weer ga zien!

Foto's Vietnam

Klimmen en chillen in Tonsai

Tonsai Beach

Na afscheid genomen te hebben van Angelique, ga ik per shuttle bus naar het vliegveld. Inchecken en hop, via Sydney naar Bangkok (Thailand), waar ik midden in de nacht aankom. Na een taxi gedeelt te hebben met een Kiwi kom ik laat aan bij mij geweldige 'budget' hotel, maar voor 3,50 Euro kun je niet klagen natuurlijk. Na anderhalve dag de markten en warenhuizen van Bangkok bekeken te hebben, besluit ik dat het tijd is om naar Tonsai-krabi te reizen; het strand en de rotsen lokken!

Schoonspringen

Met de redelijk, confortabele nachtbus reis ik naar Krabi. Daar neem ik de boot naar Tonsai. Op de boot leer ik de Amerikaanse familie Butter kennen. Superaardige lui, ik kan zelfs een klimharnas van ze lenen. Na een rijst ontbijtje samen gaan we op zoek naar een slaapplek. Ik vind een guesthouse met kleine bamboe hutjes die wel OK zijn. Electriciteit is er alleen vanaf een uur of 6 's avonds tot 3 uur 's nachts, verder is er een koude douche en zoveel rotsen als je wilt. Meer heb je niet nodig!

Sunset vanaf Sunset Bar

De volgende dag ga ik wat boulderen, want ik heb nog geen klimpartner. Al snel leer ik Frank kennen, een gast uit Engeland die ook in Tonsai is om te klimmen. We spreken af om de volgende dag te gaan klimmen bij 'Dums Kitchen'. Gelukkig gaat het klimmen nog best OK en we doen een aantal routes. Als de zon op de rotsen komt, is het binnen een paar minuten te heet en drijf je van de rots af, poffen (magnesium gebruiken tegen glibberige vingers) is hier dan ook onmisbaar.

Joep in actie

Het klimmen begint een beetje vanaf 6a tot ?8a; wij houden ons eerst maar eens even bezig met de zesjes. We vermaken ons een aantal dagen goed, maar ik heb wel moeite met de hoge luchtvochtigheid en met het feit dat er overal insecten zitten. Onder andere een dikke kakkerlak IN mijn bed! Ieks!

Kayakken met Kimberle

Na dag 4 tijdens de rustdag vertel ik Frank dan ook dat ik morgen waarschijnlijk vertrek... Maar tijdens de gezellige avond in de Sunset Bar besluit ik dat het hier toch zo slecht niet is. Na dag 5 ben ik vrijwel helemaal 'Tonsified' zoals ze dat hier zo mooi noemen. Dit betekent dat je vrijwel alles, behalve het klimmen natuurlijk, zeer rustig en met zo weinig mogelijk energie uitvoert en loopafstanden ineens veel groter lijken te worden ;-). We hebben weer een aantal goede klimdagen, met zelfs wat 6c's er bij. Ondertussen ontmoet ik ook veel andere klimmers. Onder andere Arjan uit Nederland, Virginia uit Argentinie, Kimberley uit Australie en nog vele anderen.

Sunset bar gezelligheid

Samen met Kimberley ga ik op een rustdag zeekajaken. Zoals zo vaak met kajaken vergissen we ons flink in de afstand en we zijn dan ook goed gaar op het einde van onze 'rustdag'. Maar we hebben wel wat mooie strandjes gezien.
Ook de avonden in Tonsai zijn erg gezellig; we hangen het meeste rond bij de Sunset Bar waar Toffee, de barman en muzikant, de boel goed levendig houdt met een gezonde portie onzin en gezegdens. Bijvoorbeeld: Jow Toffee, can I have four Chang beer? Are you sure? Yes! OK, Boom, love you man! That's 2,4 million.'

Tonsai strand

De overige dagen worden ook gevuld met klimmen, klimmen, klimmen en relaxen. Prima plek, Tonsai!
Maar ik mis Angelique natuurlijk best wel. Dus we spreken af om elkaar 14e december in Hanoi, Vietnam weer te ontmoeten. Ik ga weer met de nachtbus terug naar Bangkok en doe nog wat inkopen voor de familie. Die stuur ik samen met onze tent terug naar Nederland. De 14e vlieg ik 's morgens vroeg naar Hanoi, waar Angelique een paar uurtjes later land. Nice!

Kikkers en krekels eten en wegspoelen met rijstwijn

Rijstvelden

Na nog een overnachting bij mijn nieuwe vrienden in Ho Chi Minh, reis ik per ligbus (relaxed!) door naar Dalat. In 'the city of eternal spring' ontmoet ik de vrolijke Hieu en hij brengt me naar zijn huis. Hier maak ik kennis met zijn ouders, zijn vrouw en dochtertje van drie maanden, zijn broer met vrouw en zoontje en zijn zus met twee kleuters. One happy family!

Krekels met chilisaus

Hieu vertelt me over zijn werk als Easyrider; hij maakt meerdaagse tours met toeristen op zijn motor door het binnenland van Vietnam. Dit klinkt erg goed, dus ik besluit met hem op pad te gaan. Maar eerst brengen we nog een dag door in Dalat en laat hij me alle hotspots zien.

Rijstwijn in de hens

De volgende dag bindt Hieu mijn tas achterop de moter en vertrekken we het platteland in. We rijden langs koffieplantages, bloemenkassen (met Nederlandse bloemen!), bezoeken een krekelboerderij en een rijstwijn brouwerij (en drinken een glaasje: 70% alcohol) en bezoeken een zijdefabriek.

Elephant Falls

We stoppen ook bij Elephant Falls; een mooie, brede waterval waarvan de mist over de bergen hangt. Hier komt Huan, de broer van Hieu, me even gedag zeggen. Met hem had ik het Couchsurf-contact gelegd, maar hij was op een tour met een klant. 's Avonds overnachten we in een minority village in een houten huis.

Koffiebonen drogen

's Morgens sta ik op met zonsopgang om een rondje door het dorp te lopen. Vanaf 3u 's morgens zijn de dorpelingen (en de hanen) al in volle gang. De vis wordt binnengehaald, het afval wordt verbrand, de dieren krijgen eten, de stoep wordt geveegd... Een leuk tafereel. Na het ontbijt rijden we door de rijstvelden naar een baksteenfabriek. Buiten het bezoeken van een paar watervallen, krijg ik deze dag een python van 40 kilo om mijn nek gehangen en zie ik een jongetje twee schorpioenen vasthouden alsof het doodnormaal is.

Python van 40 kilo!

Deze dieren maken ze uiteindelijk dood en stoppen ze in een weckpot met rijstwijn. Als je bijna dood bent, mag je dit goedje drinken. Schijnt goed voor je te zijn.

Tegen de avond strijken we neer in Buon Ma Thuot. Tot nu toe heb ik in Vietnam iedere dag iets nieuws gegeten; vanavond vindt Hieu het tijd om hotpot en kikker te proberen. De kikker wordt rauw geserveerd en mogen we zelf grillen. Het smaakt best goed, een beetje als kip.

Koffieboeren aan het werk

De volgende dag rijden we langs een grote rubberplantage en zie ik cacaoplanten en peperbomen. Ook rijden we over een bergpas waar de vernietigende effecten van Agent Orange nog erg zichtbaar zijn. Hier gaat zelfs het gras dood. Alleen papierbomen kunnen hier groeien, en dat is veilig, want papier wordt niet gegeten...
De tour eindigt in Nha Trang, een toeristische badplaats. Ik drink nog een laatste koffie met Hieu en zoek dan een hostel op. Hier leer ik meteen wat mensen kennen en we gaan samen eten en lopen over de nachtmarkt. Daarna drinken we een paar biertjes en belanden we in een paar bars. Een afgestudeerde chirurg moet stoom afblazen na vier lange studiejaren en blijft shotjes tequila bestellen... Het wordt een heel geslaagde feestavond en voor het slapen gaan, duiken we nog even de zee in!

• De Vietnamese regering moedigt gezinnen aan om (minimaal & maximaal) twee kinderen te krijgen. Langs de weg staan borden: "Stop at 2 children in order to raise and teach them well", "Whether boy or girl, 2 children is enough", "Every couple should only have 1 or 2 children". 
• De effecten van Agent Orange zijn nog pijnlijk aanwezig. Er worden nog steeds (klein)kinderen geboren met lichamelijke handicaps. Vaak werken deze mensen in een werkplaats op het platteland, zodat toeristen ze niet te zien krijgen...

Leven als een local in Vietnam

Streetfood Saigon

Jaaah, na een vlucht van dik 16 uur landt mijn vliegtuig na een transfer in Sydney en Kuala Lumpur dan eindelijk in Ho Chi Minh! Zo gaar als een patat (Hallo jetlag! Het is voor mij eigenlijk 6 uur later, dus vroeg in de ochtend) loop ik de ontvangsthal uit. Meteen ben ik klaarwakker, want er staat een vrolijk, drie-koppig Vietnamees ontvangstcommitee met een groot bord: 'ANGELIQUE JACOBS, COUCHSURFING'. Mijn hosts; de tweeling Phu, Phu en hun vriend Phat! Ze hebben een helmpje en mondkapje voor me, en even later racen we op scooters door de mega drukke stad. Ik kijk mijn ogen uit.

Hot Pot

De tweeling woont in een soort villa bij de ouders. De ouders zijn dol op karaoke en de meiden zijn dol op K-pop (Koreaanse popmuziek; helemaal je-van-het hier). Ik blijf drie dagen in Ho Chi Minh (of Saigon) en het is fantastisch. Iedere maaltijd die ik eet is compleet anders en heerlijk. Achterop de scooter word ik overal heen gebracht door mijn gidsen. Het Vietnam War Museum is heel indrukwekkend, en een beetje ziekmakend ook. Ik heb zelfs nachtmerries van de gruwelen die ik daar zie. 

Ik kreeg duidelijk geen tijd
om me om te kleden!

Ook ben ik te gast op een bruiloft van een nicht met veel eten en slechte karaoke; de gasten kunnen zelf de microfoon in de hand nemen om hun ding (lees: Abba, Wham!, etc...) te doen voor het bruidspaar... vooral na het vele bier is dit misschien een slecht idee!? Maar ik vind het wel lachten. 

Soldaat met restant mens

 s Avonds is het chillen op een oude krant in het park, net als clochards, maar dan wel met eten (kwarteleitjes, kroepoek en een soort creme caramel) en Vietnamese koffie. Natuurlijk breng ik ook een bezoek aan de Cu Chi tunnels. Dit vernunftige ondergrondse tunnelsysteem is in de oorlog door de Vietnamezen opgezet. Veel te toeristisch, maar je moet het gezien hebben. Buiten de 200 meter kruipen door veel te kleine tunnels tussen hijgende mensen met overgewicht, vond ik in de bossen vooral het special effect van het geschiet met MK52's geslaagd. Een beangstigend en hels lawaai, brrr...

Drogen van rijspapier

Tijd om afscheid te nemen. Na een akelig snelle rit van een dik uur in de ochtendspits van Saigon, beland ik net op tijd bij het (juiste) busstation. Vier uur later kom in aan in Can Tho, in de Mekong Delta. Hier wacht mijn volgende host me op; student Thao. Van haar krijg ik zelfs mijn eigen huisje, met hondje! Haar ouders zijn net verhuist, maar houden het oude huis nog aan. Wat een luxe en privacy, geweldig! Can Tho heeft een leuk centrum, een gezellige night market en veel en lekker streetfood. Helemaal goed. Thao laat me haar universiteit zien en is terecht trots op de mooie, groene campus. 

Floating market van Can Tho

Ook maak ik kennis met haar oude buurjongen, Giang. Hij werkt in de coffieshop van zijn ouders en die ligt toevallig om de hoek van mijn huisje. Heel aardige mensen en ze maken erg goede Vietnamese ice coffee met melk! De volgende morgen begeleidt Giang me naar de floating market. Met een houten gondola varen we tijdens zonsopgang naar de groente- en fruit markt op het water en door de kleine waterwegen van de Mekong Delta. In ons bootje zitten ook de meiden Huyen en Nguyen. Ik ben de eerste buitenlander waar ze mee spreken en dat vinden ze nogal spannend. Erg grappig.
Ook grappig (leedvermaak) is dat het bootje bij het te wal gaan langzaam afdreef, met als resultaat dat Huyen in slowmotion met een onmogelijke spagaat in het water viel. Ach, als je als verzopen Miss-Wet-T-Shirt-Contest door de stad loopt, trek je in ieder geval wel de aandacht... Een smartphone met water erin, is wel minder.

Schattige kindjes hier

's Avonds ben ik te gast bij Huyen thuis. Haar oma vertrekt naar Hanoi en ze hebben een afscheidsdiner. Oma is ieniemienie, heeft zwarte dropjes-tanden en is de gangmaker van de familie. Nadat ik de zwarte kip heb getest, wil oma met me op de foto. Maar eerst komt de zelfgebrouwen rijstwijn tevoorschijn (geserveerd uit een lege colafles). Een gevaarlijk goedje en het brandt dan ook goed in de keel. Oma zelf doet ook een shotje, maar met water. Grapjas. Toen ik voor de foto netjes mijn benen over elkaar deed, probeerde ze me na te doen met haar oude, korte beentjes. Hilarisch mens.

Phat :)

Daarna rijdt Huyen ons naar de English Corner van Can Tho. Thao is ook van de partij. Het is een drukke en goed georganiseerde avond en opvallend is dat alleen de buitenlanders een biertje drinken. Eigenlijk wel goed, want de rest moet op hun scootertjes nog door het woeste verkeer naar huis!

Mijn missie in Vietnam:

Ik wil proberen om heel Vietnam door te Couchsurfen, zodat ik zoveel mogelijk het lokale leven ervaar (en zo min mogelijk met 'supertoeristen' in aanraking kom).

Gewoon geinig:

• De hoeveelheid scooters is abnormaal hier, maar het verkeer is wel supersociaal. Degene voor je, heeft altijd voorrang. Simpel, doch doeltreffend. Je kunt dus ook gewoon met je ogen dicht de straat oversteken. Hardstikke veilig.
• Als je hier koffie bestelt, krijg je er thee bij. Ik vind het wel wat.
• De Vietnamese gastvrijheid is geweldig. Ze vertellen graag over hun cultuur en laten me nog liever hun eten proeven. 

p.s. Excuses voor de tegenvallende foto's... Mijn SD kaartje is stuk gegaan; alle goede kiekjes kwijt :(

Even wat anders...

Ok, laten we even beginnen met een korte uitleg. De reden dat deze blogpost even op zich liet wachten is, omdat we eigenlijk allebei een beetje reismoe zijn. Of misschien hebben we na een jaar en een maand iets te lang 24/7 op elkaars lip gezeten, zonder de gezonde afleiding en variatie van vrienden, familie, werk, sport of gewoon af en toe een momentje voor je alleen... En we leefden niet in een huis, maar vaak in een busje, een auto of een tentje. Heel gezellig, maar ook heel petit. Wij vinden het dan ook eigenlijk niet zo gek dat dit op den duur een beetje gaat vervelen. 

Maar ja, het is winter in Nederland, dus naar huis gaan zien we nog niet zitten.

Dus hebben we een alternatief plan bedacht, waar we allebei blij mee waren. We hebben besloten om allebei een andere bestemming uit te kiezen (wel een beetje bij elkaar in de buurt) en om even alleen op avontuur te gaan!

Zo vertrok Joep vanuit Christchurch naar Bangkok, Thailand. En Angelique's vliegtuig landde in Ho Chi Minh, Vietnam.

Let the adventure of the solo travellers begin...!

Puinstad Christchurch en Castle Hill's boulders

Centrum van Christchurch

In Christchurch vinden we een fijn hostelletje met hottub en sauna (waar we vervolgens elke avond gebruik van maken, heerlijk deze luxe!). Nadat we snel een mooie advertentie in elkaar flanzen en op internet plaatsen, kunnen we de stad verkennen.

Marco spot Joep

We schrikken ervan hoe het er allemaal bij ligt. Vooral van het centrum is niet veel over na de aardbeving in 2011; het is net een oorlogsgebied vol ingestorte gebouwen, veel leegstand, kale vlaktes, en flatgebouwen die tegen de grond gaan.
Het hele centrum is afgesloten voor alle verkeer en er wordt overal hard gewerkt aan de wederopbouw. Hier en daar worden er al nieuwe hippe shopping centrumpjes uit de grond gestampt. Het blijft alleen jammer van de nogal deprimerende omgeving.

Castle Hill bouldergebied

Op zondag bezoeken we de bekende Riccarton Market in Christchurch, waar we lekker rondslenteren en wat eten bij een van de kraampjes. Ondertussen gaat het goed met de autoverkoop. Er komen verschillende telefoontjes binnen en op dag twee is de bus al verkocht!
Terwijl we wachten tot het geld op onze rekening staat, maken we nog een laatste dagtrip met ons voertuig. We hebben namelijk een jonge Italiaan, Marco, ontmoet in het hostel, die maar liefst twee (!?) crashpads rondzeult in Nieuw-Zeeland.

Met onze vriendelijke Italiaan
Marco op een boulder

Hij heeft ook een topo van bouldergebied Castle Hill, dus we nodigen hem uit voor een ritje en spenderen een dag in het prachtige bouldergebied, dicht bij Arthur's Pass. Supergaaf! Maar veel boulders zijn wel erg hoog...! En een spierpijn dat het ons de volgende dagen oplevert...!

Daarna overhandigen we de bus aan de nieuwe eigenaar en kunnen we onze vluchten boeken. Dag Christchurch, hallo... ?

Gruwelijk hard downhillen en vechtende zeeleeuwen

Angelique en
Bo

Na de gletsjers gezien te hebben, cruisen we de volgende dag rustig door naar Wanaka; een stadje dat 'World Famous in New Zealand' is vanwege Puzzle World. Niet alleen voor kinderen dolle pret; ook wij vermaken ons hier prima met allemaal moeilijke (frustrerende) puzzels en gezichtsbedrog trucjes. Ja, we hebben zelfs een vol uur in een doolhof doorgebracht. Heel onderhoudend dus.

Downhillen

Daarna tuffen we door naar Queenstown om Bo (ex-Limburgerster? Of Ozzie...?) te verrassen, die hard aan het werk is bij Happy Travel. 's Avonds drinken we een paar pintjes met haar en haar maatje Eoin, die toevallig net op bezoek is vanuit Australie. Erg gezellig!

Onze ride aan het strand

In de No-Camping zone van Queensland vinden we toch een fijn plekje voor de nacht en de volgende dag zitten we bij Happy Travels te Skypen met jarige job pa Jacobs. Erg grappig om even de zwaai-ronde te maken met de visite. We maken er een rustig dagje van en 's avonds eten we bij de Thai met Bo en Eoin en na een biertje en een paar spannende potjes pool duiken we weer ons nest in.
Goed uitgerust en na een flink ontbijt ontmoeten we Bo en Eoin weer, ditmaal in sportieve uitrusting, want we gaan downhillen!

Mooie zuidkust

We krijgen een paar super voor- en achter geveerde mountainbikes, worden van top tot teen gehuld in beschermende kleding, gaan vervolgens met een skilift de berg op en daar staan we dan allemaal heel cool op een rijtje. Dus... klaar om te beginnen (met de beginnersroute uiteraard)!
Tering, wat is dit lijp! Zoef, zoef, gaat het rakelings langs bomen en afgronden, superscherpe bochten door, bulten, gaten en hardstikke stijl omlaag!! We staan helemaal stijf van de adrenaline. In de eerste ronde maakt Bo een mooie sliding en doet hierbij paarse dijbenen op. Dit doet flink pijn, maar ze is een bikkel en stapt weer op de fiets om verder naar beneden te jagen. Na zes rondes zijn we goed gaar en is het tijd voor een drankje in de zon. Even bijkomen van deze kick-ass activiteit!

Milford Sound

's Middags nemen we afscheid en rijden verder naar Te Anau; een mooi plaatsje aan een gigantisch meer. Vanuit hier rijden we de volgende morgen naar Milford Sound. Dit is een prachtige route langs meren, bossen en hoge bergen. We maken een paar stops om van het uitzicht te genieten en wandelen in twee uur naar Key Summit (dit is een stuk van de bekende Routeburn Track). Heel mooi.

Key Summit

Ook Milford Sound levert een mooi uitzicht op met hoge fjorden en helder water. Prachtig allemaal! 's Avonds kamperen we in de bossen en maken een kampvuurtje om gevulde aubergine te koken met gepofte aardappelen.
Via de zuidkust rijden we de volgende dag door naar Invercargill om nieuwe slippers te kopen voor Joep (er is er ergens eentje uit de bus gevallen en Joep gaat natuurlijk niet op blote voeten in openbare douches staan!).

Zeeleeuwengroet

Bij Curio Bay strijken we neer voor de avond en hier zien we bij de ruige rotsenkust yellow eye pinguins! Erg schattig. De volgende dag rijden we verder langs de kust en zien we bij Nugget Point zeeleeuwen en elephant seals. Gave beesten die zich lomp voortbewegen en onderling ruzie maken. We stoppen ook bij de Moerakai Boulders; hier liggen hele grote stenen knikkers op het strand. Een bijzonder natuurverschijnsel. Na nog een nacht op een camping bij Herbert met een tamme haan rijden we de volgende dag onze Nieuw-Zeelandse eindbestemming Christchurch in (hopen we)!

Baardmos en zandmonsters



Queen Charlotte Sound

De ferry brengt ons in drie uur naar Picton. Vooral de aankomst is tof door de Queen Charlotte Sound; een schitterende baai. Via een mooie kustweg rijden we via het gezellige dorpje Nelson naar het Kahurangi National Park. Het laatste stuk is een bergweggetje ohne ende, heel stijl en vooral ook heel smal. 

Kahurangi National Park

Gelukkig is de rit de moeite waard, want het is hier prachtig. We vinden een berghut aan de Cobb River en Joep slaat meteen een hengeltje uit om forel te vangen. De locals zijn allemaal aan het vliegvissen (dit ziet eruit als vissen met een lasso!?) en hebben hier meer succes mee. In de berghut overnacht ook de 16-jarige Joe, die in zijn uppie met een groot geweer aan het jagen is op herten. Uiteraard gaat Joep 's avonds laat nog een jaagrondje maken met Joe, maar de herten laten zich niet zien.
De volgende morgen maken we een wandeling over een bergpas waar zelfs een beetje sneeuw ligt en we lopen door Lord-of-the-Rings bossen met baardmos en zo, heel apart. Terug bij de hut warmen we weer op met een lekker soepje en buurten we met de nieuw bezoekers; een stel Fransen en een vrolijke Taiwanese.

Zeehondje overhoop kayakken

's Nachts is het akelig koud in de bus, dus we moeten een extra slaapzak gebruiken! Na een ontbijtje in de zon lopen we de volgende dag naar het Cobb lake; een lekker wandelingetje van zes uur. Na een goede nachtrust rijden we terug naar Motueka, waar we bij een rustig hostel neerstrijken en de beentjes wat rust gunnen. 


Abel Tasman National Park

We zijn hier vlak bij het Abel Tasman Nationaal Park, dus we huren een kayak en peddelen de volgende dag langs de kust met mooie strandjes en naar eilandjes, waar zeehonden zitten. We graven ook weer wat schelpjes op voor de lunch: Pasta Vongole! Een beetje verkleumd stappen we aan het eind van de dag weer uit de kayak en bezoeken op de terugweg nog snel de Split Apple Rock voordat we bij het hostel in de jaccuzzi springen met een biertje. Oeh, en dat is lekker! 
's Avonds op de bank nog een filmpje gekeken -gewoon, omdat het kan-. We worden het busjesleven zo langzaam aan wel een beetje moe, dus dan is de luxe van een bank, een tv, een keuken, vier muren en een dak soms wel genieten.


Franz Josef Glacier

Na een bezoek aan Greymouth belanden we vervolgens bij Lake Mahinapua, waar we een fantastisch uitzicht hebben op besneeuwde bergen van de Southern Alps. De natuur van Nieuw-Zeeland is belachelijk mooi, maar godsamme, wat zitten hier veel zandvliegjes! De kleine monsters zijn niet weg te slaan en prikken er flink op los, dwars door de kleren heen en zelfs op je gezicht, grrr.



View vanaf Gillispies Beach

Na nog een poging tot forelvissen, rijden we de volgende morgen naar de gigantische Franz Jozef gletsjer (12km lang). Een wandeling van een uur brengt ons tot 500m meter van de voet van de gletsjer. Daarna bezoeken we ook de Fox gletsjer (13km lang), waar je tot 200m kunt naderen. Ook deze is erg imposant. Daarna rijden we naar Gillespies Beach om te kamperen. Joep slaat hier weer een hengeltje uit -samen met onze Singaporese buurjongen, die sportvisser blijkt te zijn- en probeert avondeten te vangen. Angelique nestelt zich met een boek, chocolade en wijn in een stoeltje in het avondzonnetje. Verschil moet er zijn, toch?

Rokende vulkanen bedwingen en lammetjes castreren

Tongarino Alpine Crossing

Bij onze couchsurf host Terence logeert ook nog een jonge Zwitser, Thibaud. Hij is te voet in Taupo aangekomen, nadat hij was verdwaald in een bos en ongeveer 40 km had gelopen met zijn rugzak. Hij ligt al te pitten; helemaal gaar! Na het avondeten en wat buurten met Terence gaan we ook slapen.
Tijdens het ontbijt op 26 oktober krijgen we het verschrikkelijke bericht dat Anna Campiche, een van onze fijne klimmaatjes en vriendin, tijdens een bergtocht in Wales, UK, ten val is gekomen en daarbij om het leven is gekomen. Het nieuws blijft de hele dag bij ons en dat zal de komende tijd nog wel zo blijven...

Mount Tongarino

In de buurt van Taupo ligt de Tongariro vulkaan. We besluiten om de Tongariro Alpine Crossing te doen, deze hike is ongeveer twintig kilometer en voert langs twee kraters die recent nog zijn uitgebarsten. Hierdoor heeft de rots allerlei felle kleuren en komt er hier en daar nog stoom uit de grond.

Rokende vulkaan!

De wandeling is een enkele tocht en daarom gaan we terug liften. Eerst staan we samen langs de weg, maar niemand stopt. Dan besluiten we Angelique alleen aan de weg te zetten om dan het busje te halen. De eerste auto (met drie kerels) stopt direct, en ze willen joep ook nog wel meenemen. De heren hebben de hele dag op het meer forel gevist -de flinke boot hangt achter de auto- en bij het uitstappen krijgen we nog een flinke forel mee. Een super lift dus! 's Avonds staan er twee gegrilde kippen op tafel (bedankt, Terence!) en een gegrilde forel, heerlijk. Omdat Thibaud jarig is, gaan we daarna nog op stap in Taupo. Het is gezellig, dus het wordt een latertje!

Weer veilig!

De volgende dag is dan ook een echte zondag; uitslapen en bankhangen/internetten. Op maandagmorgen skypen we met Blerick, we hebben precies twaalf uur tijdsverschil nu.Daarna rijden we een flink stuk zuidelijk en na een lange, maar mooie autorit vinden we een rustig kampeerplekje. De volgende dag maken we er weer een rijdag van en bezoeken we de zeehonden aan de zuidkust in de buurt van Martinborough. Je ruikt ze al van een afstandje!

Seabird

We beklimmen ook nog 250 trappen naar een vuurtoren en daarna rijden we naar onze volgende Couchsurfhost: Brian, een taxi chauffeur die vooral Duitsers host (hij houdt van Duitsers, zoveel is ons wel duidelijk) en hij houdt ook wel van een biertje. Hij woont midden tussen de bergen, echt een prachtige plek, maar wel minimaal een half uur rijden van het dichtstbijzijnde dorp. Zijn wekker gaat om 02u00, waarna hij naar Wellington rijdt om taxi te rijden tot 16u00. Wij draaien ons nog even om...

Lieve lammetjes

Na een ontbijtje in de zon met uitzicht op een rivier en weilanden met koeien en paarden -heel vervelend dit- rijden we naar een prachtig strand met zwart zand. Joep probeert hier te vissen met een werphengel in een wetsuit, duikbril op de neus en een groot mes en zelfgemaakte kreeftspeer in de hand (tot groot vermaak van Angelique). Ondanks dit alles geen vis!
's Avonds maken we kennis met Brian's buurman; een schapenboer die de volgende dag een klusje voor ons heeft. Ongeveer 200 lammetjes moeten gemerkt worden. We willen natuurlijk wel helpen, dus de volgende morgen staan we paraat! Joep moet de lammetjes oppakken en op een soort rails plaatsen, de vader van boer Mike knipt dan een driehoek uit hun oor en Angelique geeft ze met een spuitpistool een ontwormmiddel en schuift ze door.

Onder het lammetjesbloed!

Boer Mike castreert vervolgens de lammetjes en doet een elastiekje om de ballen (ieks!) en knipt de staart af met een door een gasvlam verhitte tang. Vervolgens wordt er nog ontsmettingsmiddel en anti vliegenspray op de wond gespoten. Tweehonderd lammetjes later zijn we weer wat NZ dollars en een ervaring rijker.
We wassen nog onze kleren (Angelique zat helemaal onder de bloedspetters!) en rijden naarna door tot Windy Wellington, waar we 's avonds midden in de stad in onze bus slapen. Morgen naar het zuideiland!