Pasfoto´s pimpen en good cop, bad cop

Tijd om ons eerste visum te scoren! Vanaf Marrakesh zijn we naar de hoofdstad Rabat gereden. Onderweg deed een trage vrachtauto Joep ertoe bewegen om een Marokkaanse inhaalactie te doen over een doorgetrokken streep. Een paar bochten verder doemde er een politiepost op en ja hoor, we moesten stoppen. Hoppa, dat is dan 700 DH, meneer! Helaas hadden we die niet meer, dus we probeerden het met Euros. Daar had meneer agent geen kaas van gegeten: ¨...dus als ik die 65 Euro naar de bank breng, krijg ik 700 DH terug?¨. Hij vond het maar niks, die Euros. Dat kon je zo van zijn gezicht af lezen. Dus even later kregen we de paspoorten en de 65 Euro terug en mochten we doorrijden. Inshallah!


De kust bij Skhirat Plage

In Skhirat Plage aangekomen, hebben we op de parkeerplaats van een 4 sterren hotel gebivakkeerd. De volgende dag zijn we naar de ambassade gereden om het visum voor Mauritanië te regelen. Nadat we een formulier hadden ingevuld (met zonder hulp van een opdringerige parkeerwachter die op een vreemde, handtastelijke manier hulp wilde verlenen bij het invullen) zijn we op straat in de rij gaan staan voor het loketje. Hier stonden een aantal donkere Afrikanen, rochelende Marokkanen, zakenmannetjes en alternatieve toeristen zoals wijzelf. Sommigen reizen ook per busje, anderen per motor, per 4WD of luxe camper. In ieder geval zijn we niet de enigen met deze reisplannen. Het inleveren van de papperassen was zo gebeurd. In de rij zijn we in gesprek gekomen met Tony, een Belg die per motor heel Afrika wil rondrijden. Afgesproken om nog een drankje te gaan doen bij ´ons´ 4 sterren hotel. Dit drankje werd een biertje en nog een biertje (jaja, die hadden ze hier) en daarna hebben we Tony uitgenodigd om mee te eten.



De kust bij Mohammedia

De volgende dag konden we het visum ophalen, ook dit was maar 10 minuten werk. Toen we terugreden naar het hotel om Tony af te zetten, werden we weer aangehouden. Deze keer hadden we een hele strenge agent te pakken, die extreem langzaam en autoritair naar de bus kwam lopen. We waren door oranje gereden, maar de heethoofdige agent hield vol dat we door rood reden. ¨C´etait ROUGE! C´etait ROUGE!¨, bleef hij maar herhalen. Tony en ik zeiden dat we alle drie hadden gezien dat het oranje was. Joep, die geen Frans verstaat, liet het over zich heen komen. ¨C´est LUI qui conduit! C´est LUI qui conduit!¨, herhaalde de agent toen luidkeels en wijzend naar Joep. Jaja. Vijf minuten later mochten we gelukkig toch doorrijden.

Vanaf Rabat zijn we naar Mohammedia gereden, waar we een fijne camping aan zee vonden. De kust is echt heel mooi en de golven van de Atlantische oceaan zijn vaak huizenhoog als ze tegen de rotsen stuk slaan. 

Portugese havenstad El-Jadida

Daarna hebben we onze route vervolgd naar El-Jadida, een oude Portugese havenstad. Hier hebben we ´s avonds over de lokale markt gelopen, iets gegeten en pasfoto´s laten maken. Voor de foto werden we via een klein trappetje in een lege ruimte gebracht. Hier maakte de fotograaf zonder statief een foto bij TL licht en voor een lelijke muur. Te gek. In principe geven we de man dan ook geen ongelijk dat hij daarna meteen Photoshop opstartte. Maar toen Angélique er na 4 heftige filters uitzag als barbie (en de fotograaf heel blij was met het resultaat), hebben we toch verzocht om de foto´s origineel (en dus lelijk) te houden. Leek ons beter voor de bemachtiging van toekomstige visums.



Mooi paars is niet lelijk

De volgende dag zijn we via de mooie kust verder gereden naar Safi. Hier kregen we op een markt cactusvruchten aangeboden, en even later hadden we allebei felpaarse lippen en tong. Heftige kleurstoffen zitten erin! Die avond op de camping hadden we tijdens het eten gezelschap van een hele groep nieuwsgierige pauwen. 

Pauw wil een lift van ons

Na Safi kwamen we in Essaouira terecht, een vrij toeristische stad aan zee. Op zoek naar een kite-surf school! De eigenaresse van onze camping kon ons hierbij goed adviseren en zo stonden we al snel in een wetsuit op het strand met een grote vlieger in de handen. Erg gaaf, dit is echt vliegeren voor gevorderden; wat een windkracht komt er op die kite te staan! De volgende dag mogen we met de kite de zee in om ons door het water te laten trekken. Het blijkt best lastig te zijn om tegelijkertijd te vliegeren, te zwemmen, niet te verdrinken en niet te ver van de kust te eindigen. Angélique wordt op een gegeven moment zelfs door de kite het water uitgetrokken en eindigd na een mooie salto op het hoofd in het zand. Daarom moesten we die nerdy helm dus op! Op dag drie mogen we met board en kite het water in. Dit is nog lastiger, want je 

Angelique met de stoere helm

moet het board in het water aan

Joep houdt de kite onder controle

doen, terwijl je met de andere hand de kite in de lucht houdt. Eenmaal aan het kiten is het genieten van het moment en van de snelheid. Een erg toffe sport,... maar we zijn nog lang geen pro´s, dat is duidelijk!

Dan nog even de top 4 waarnemingen van deze week ter afsluiting:
 

- Volgens ons is een op de 5 Marokkanen agent. Resultaat: je denkt dat er op elke hoek een staat en het wordt een soort running gag. Bij het woord ´politie´, trapt de ander nu meteen op de rem.
- Wanneer schaffen ze die squad oefeningen in het kleine kamertje eindelijk af? Hurktoiletten kunnen echt niet meer. En wat doen ze daar precies met die linker hand? We willen het niet weten.
- Mannen met jurken en puntmutsen die elkaars hand vasthouden zijn hier beste kamaraden.
- Mannen die thee leuten vind je hier de hele dag door. Vrouwen die thee leuten zie je nergens.


(Pas) twee aanhoudingen en zonsopgang vanaf de top

We zijn al meer dan twee maanden onderweg ondertussen. Best een gek idee dat we nog zo'n lange tijd te gaan hebben. En heerlijk dat we midden in de winter een zongebruinde snoet hebben van het prachtige weer! Buiten leven is wel iets anders dan op kantoor zitten, we merken dat het stukker gezonder is om zo te leven.

Aid Ben Haddou

Deze week hebben we Aid Ben Haddou bezocht, een dorpje met een oude stad op een heuvel. Mooi om te zien hoe ze vroeger de huizen bouwden (en nu nog steeds?). Dit dorp heeft overigens ook als decor gediend voor veel films en series, zoals Gladiator en Laurence of Arabia. Jammer dat Mr. Gladiator himself er niet was... (volgens A). 's Avonds hadden we op de camping in Ouarzazate gezelschap van de Spaanse Maroc Challange. Allemaal zandvreters, van mega 4x4 monsters tot Fiat Panda 4x4's (cool!). Het stadje zelf was ook erg leuk; na over een lokale markt geslenterd te hebben, hebben we genoten van de Marokkaanse keuken in een restaurantje (Marokkaanse soep, tayin en Marokkaans gebak, hmm). Terug op de camping had Angelique een dik bovenbeen; weer gestoken door een prikkebeest. En weer behoorlijk ontstoken. Ibuprofen er tegenaan, creme erop en het been omhoog dan maar weer.

De Fiat Panda 4x4!

De volgende morgen werden we gewekt door het geluid van brullende motoren. Snel opstaan om de racers uit te zwaaien! Daarna nog leuk gebuurt met een Nederlands stel en boeken geruild. Fijn om weer verse leeskost te hebben.
Op weg naar Marrakesh werden we aangehouden door de politie; Joep had 68 gereden ipv 60. En dat grapje moest 300 Dirham kosten (zeg maar 30 euro). Beetje kletsen, hocus pocus, en toen kreeg Joep opeens 200 Dirham terug. Meevallertje?
In Marrakesh wees politie (onze beste vriend?) ons de weg naar een mooie, relaxte camping met zwembad

Relaxen kunnen we ook goed :)

en koude jacuzzi. Onze Duitse buren die op pad waren met Royal Enfield motoren reden die avond in de bus mee naar het centrum, waarna we de stad hebben verkend. Joep is ook even naar de kapper geweest om de bakkebaarden bij te laten werken door een Marokkaanse barbaar. En natuurlijk zijn we door de souk en over het El Fna plein gelopen, waar het een drukte van jewelste was. Lekkere verse jus hier voor 0,40ct (incl. een hergebruikt rietje; goed voor de weerstand). Toen  we door het drukke verkeer terugreden naar de camping werden we weer aangehouden door de politie... Dit keer hadden we in alle chaos het verkeer van rechts geen voorrang verleend. Na wat 'Sorry, sorry', 'The trafic is such a chaos' en 'We are from Holland', mochten we doorrijden met de belofte dat we het nooit meer zouden doen.

Leo, herken je deze twee nog?

De volgende dag hebben we een relax-dag gehouden aan het zwembad. Heerlijk! Toen de was droog was aan het eind van de middag, zijn we naar Imlil gereden. Door een belangrijke voetbalwedstrijd en wat afgesloten straten ivm een filmfestival, duurde het een uur om de stad uit te komen, gekte! In Imlil kwam een

Dorpje bij de Toubkal

hijgende man (had achter de bus aangerend, gokken we) ons uitnodigen op zijn camping. Erg handig. Bij hem konden we ook stijgijzers en pickels huren om de volgende dag de Toubkal te beklimmen; de hoogste berg van Marokko. Het was stralend weer voor de wandeling de volgende dag en de omgeving was ook
prachtig. Er liepen ook een paar berg-Marokkanen met ezels naar boven en Loyd en Joshua; een Engelsman en zijn zoon van 12. Toen we bij de refuge aankwamen, hebben we nog wat glij- en remoefeningen gedaan op een sneeuwhelling, ging prima en was erg leuk! In de refuge hield de kachel ons goed warm. Na de Engelsen kwam er nog een groep Noren aan, waarvan de helft buiten ging slapen in de tent. Wij verkozen dit keer

Joep bijna op de top van de Toubka

toch een kamer met warme dekens binnen! De Noren gunden ons de kamer voor onszelf, dus geen last van snurkers. Na een gezellige avond ging iedereen om 22u naar bed, want om 04u ging de wekker weer.

Op de top van de Toubkal

Na het ontbijt liepen we om 5u30 als eerste de duisternis in. Dankzij de volle maan hadden we al snel geen hoofdlampjes meer nodig; onderweg zagen we hoe de zonsopgang de kleuren aan de hemel veranderde van diep blauw naar paars en roze. Groentje Angelique had geen enkele last van de hoogte en al snel stonden we om 8u00 uur als eerste op de top (4167m!). Het uitzicht was prachtig. Wel was het daarboven vrij koud door de wind. Na een 'lunch' met koekjes en cola, hebben we nog twee naastliggende 4000m pieken getopt. Terug bij de hut hebben we het succes kort gevierd met een kleine schnaps en zijn daarna verder afgedaald naar de bus. Daar kregen we nog wat appels van een appelboer. Omdat we toen wel redelijk gaar waren, zijn we teruggereden naar de camping in Marrakesh voor een warme maaltijd en een goede nachtrust.

Verdwalen en moppen tappen

Leerlooierij in Fez

Ezel Angélique drijft de olijfmolen aan

Op naar Afrika; een duik in een hele andere wereld! In de haven waren er al meteen een paar mannetjes die onze auto wel even wilden inspecteren voor 50 euro. Adios amigos, snel de boot op! We hadden het goedkoopste ticket en merkten al snel waarom; de boot lekte en roestte overal. Na een dik uurtje uitwaaien op het dek kwam Tanger in zicht en voor we het wisten reden we met de bus het vasteland van Afrika op. Bij de douane was de enige vraag of we geen pistool bij ons hadden?!
In de stromende regen zijn we naar Fez gereden (en wij maar denken dat we naar de zon gingen). Hier kwamen we uit bij een B&B in een klein steegje in de medina. Toen de poort open ging, liepen we een sprookje van 1000 en 1 nacht binnen; het bleek een prachtige kashba te zijn. De volgende dag heeft een vriendelijke gids ons de hele medina laten zien: de leerlooierij, de moskee, badhuizen, winkeltjes met kruiden en nog veel meer. In de drukke en mega-smalle straatjes liepen ons mensen met ezeltjes en kippen voorbij. Onze zintuigen hadden het er druk mee!
Daarna zijn we weer in de bus gestapt en hebben we genoten van vergezichten op sneeuwbedekte bergen. Door de woestenij liepen overal geiten, ezels, kippen en herders. In Midelt vonden we een kashba waar we binnen mochten koken en eten. Ze vonden het daar maar gek dat we in de bus gingen slapen, want het vroor s´nachts.
De volgende dag wilden we graag naar Cirque de Jaffar, maar de prijs voor een rit per 4x4 was ons veel te duur. Insh´allah, we krijgen nog wel meer mooie dingen te zien, dus we zijn door de Gorges du Zis verder naar beneden gereden. Onderweg keken we de ogen uit over de woestijn, rotsen en witte bergen.
Bij een klein dorp was een oase, waar we tijdens een wandeling gezelschap kregen van Hicham. Hij was niet erg spraakzaam, maar liet ons verse dadels proeven en liet ons -samen met zijn broer- de olijfolie-molen van het dorp zien, welke door ezels werd aangedreven. En toen was het tijd voor thee. We konden zijn uitnodiging om bij hem thuis een bakkie te doen natuurlijk niet afslaan, dus daar zaten we in zijn woonkamer. Zijn zus kwam ons gezelschap houden; ze wilde graag een lift naar Agadir (alleen daar gaan we nog lang niet heen, dus dat ging hem niet worden). Hicham was nergens meer te bekennen, maar na een uur kwam hij weer tevoorschijn met de thee, inclusief brood en koekjes. Daarna vonden we het welletjes en wilden we toch wel vertrekken om een slaapplek te vinden voor het donker. Toen werd ons verteld dat we moesten blijven slapen. Dit was voor deze nuchtere Hollanders toch een beetje teveel gastvrijheid. Dus de e-mailadressen werden uitgewisseld en met een grote zak dadels zwaaiden we de vriendelijke berberfamilie weer uit. En Hicham keek alsof hij nog niet wist of hij blij moest zijn met zijn nieuwe multi-tool...

Ezeltjes bij Midelt

Kleine geitjes in de Todra vallei

Die avond zijn we neergestreken op een camping bij een oase in Meski. Meteen kwam een berbermannetje ons uitnodigen voor thee. De thee stond uiteraard al klaar en weigeren is onbeleefd. Hij wilde graag spullen uit zijn winkeltje ruilen tegen spullen uit onze bus. Uiteindelijk hebben we 4 oude GSM´s geruild tegen een vrolijke kamelendeken. Lekker warm, dus best een goede deal (vond Angélique)!
De volgende dag wilden we naar woestijndorp Merzouga rijden. Onderweg werden we echter de hele tijd lastig gevallen door scootermannetjes die naast ons en voor ons bleven rijden om de weg te wijzen (ongevraagd). Dit ging gepaard met veel wilde gebaren en geschreeuw. Het irritatieniveau bij Joep werd bereikt en we maakten rechtsomkeer. Dan maar even geen woestijn (krijgen we vast nog meer te zien). Op naar de Gorges de Todra dan maar. Hier kwamen we terecht bij Chez Ali, waar we tijdens de thee gezelschap kregen van een Fransoos en een Canadees. Na een heerlijke couscous en tayin, kwam Ali erbij zitten met twee locals en werd onze jerrycan Spaanse wijn leeggedronken. De volgende dag zijn we met Jonathan en Sebastiën in de Gorge gaan wandelen. Op een gegeven moment moesten we toegeven dat we waren verdwaald, maar een aantal bergberbers met ezels hielpen ons weer op weg. Na 7 uur lopen, hebben we het laatste stuk per taxi afgelegd (30 cent per persoon!). Die avond was het moppentappen geblazen bij Chez Ali. Ook zorgde Ali voor een muzikaal intermezzo met zijn trommels. Dolle pret!
In de Todra gorges kun je ook klimmen, dus de volgende dag stonden we in de zon aan de rots. Na een aantal routes heeft Joep nog een berber gezekerd, die op blote voeten naar boven ging. Daarna hebben we onze route vervolgt naar Skoura. Hier ging net de school uit en zag het letterlijk zwart van het volk. Iedereen loopt gewoon midden op straat en door alle drukte ontstond er een megastofwolk. Een bijzonder gezicht. S´avonds op de camping waren we de enige gasten; heerlijk... die... rust!

- berbers hebben allemaal een slecht gebit van alle dadels en suikerthee (dus we poetsen ons rot)
- op een ezeltje rijden is hier normaal en met takken rondlopen ook

- uitdaging: kinderen ontwijken die ´s avonds op een fiets zonder licht van school naar huis fietsen

Hopelijk hebben jullie thuis een fijne Sinterklaas gevierd... Veel plezier onder de kerstboom!!

Koningswegen en modderwegen

Na het badderen zijn we via Torremolinos (jaja, de enige echte) naar klimgebied El Chorro gereden. Hier hebben we de eerste nacht de bus pal voor een bakker geparkeerd. Dit was een slecht idee, want bakkers werken s nachts en maken een hoop herrie. 

El Chorro

De volgende dag hebben we goed kunnen klimmen in de zon en na het buurten met wat Amerikaanse, Deense, Spaanse en Duitse klimmers bleek dat het goed toeven was in de vele Bed and Breakfasts. Wij kozen voor The Olive Branch, hier was zelfs een zwembad en een keuken bij. Erg relaxte plek, dus hier zijn we drie dagen gebleven en hebben we leuk kunnen buurten met de andere gasten; voornamelijk klimmers. Ook hebben we geklommen met een jong stel uit Alaska; die hebben Joep een 7a toprope ingekregen en dat ging nog best goed ook. Op de terugweg in het donker (dat heet: optimaal gebruik maken van de dag) zijn we nog een ietsiepietsie verdwaald in het bos, waardoor we verzekerd waren van een goede appetijt bij terugkomst. 

Camino del Rey

De dag erna hebben we de Camino del Rey gedaan; een leuke en vrij krakkemikkige klettersteig in een kloof. Buiten wat vleermuizen in een grot, zijn we niemand tegengekomen. De terugweg ging door een spoortunnel; er gingen slechts 3 treinen per dag (en de middagtrein was al geweest). De avond hebben we in Ronda in een barretje doorgebracht. Lekker warm met een koffie en de sudoku uit een Spaanse krant. Ronda is een erg toeristisch dorp op een mooie locatie. 

Wandeling in Sierra de las Nievas

Vanuit daar zijn we naar de Siera de las Nievas gereden voor een lunch tussen de geiten. We zijn een stuk de bergen ingereden, naar de startplek van de wandeling die we de volgende dag willen doen. Hier kwam een vosje ons gezelschap houden. Heel gek, want hij was helemaal niet schuw en kwam heel dichtbij. We hebben hem maar weggejaagd, want dat is raar gedrag voor een vos. Weer een kampvuurtje gemaakt voor bij het eten, want het werd weer goed koud die nacht. Hier maakt een glaasje Crema Catalana likeur wel goed bij!
De volgende dag hebben we een heel mooie route gelopen, door fir bomen (een apart soort spar die hier groeit). Tijdens een fotomoment is Joep uit een grote boom gevallen. Dit stond helaas niet op de foto, maar de blauwe plek is ook een mooie herinnering. De top van de berg was op 1919 meter hoogte en hier konden we over heel Malaga heen kijken. Die avond zijn we in het dropje Estepona aan de haven beland. Hier waren ons iets teveel pottekijkers, dus zijn we uit nood (haha) gaan uiteten bij de Thai. En die was gelukkig heel goed, spicy en lekker!

De dag erna hebben we wat voorbereidingen getroffen om de oversteek te gaan maken naar Afrika. Hierbij hebben we ook nog ergens aan het strand de auto vastgereden in de modder, maar gelukkig schoten twee vissers ons te hulp. Ze hadden zelf ook al vastgestaan, dus we hoefden ons niet heel dom te voelen. We zijn nog even richting Gibraltar gereden, maar hier waren veel lelijke gebouwen en er lag overal afval langs de weg. Niet erg aantrekkelijk dus. We hebben ergens een bootticket gekocht naar Tanger en zijn in Playa Getares in de nieuwe kaart van Marokko gedoken en hebben hier onze laatste nacht in Spanje doorgebracht!

Cowboys en beach hippies

Wasje ophangen op de camping

De Sierra Nevada... Dat klinkt ons goed in de oren, dus dat is onze volgende bestemming. In de bergen hebben we een vuurtje gemaakt en gebivakkeerd. Brr, hier was het een stuk kouder dan aan zee. De volgende dag kwamen we uit bij een fort uit de 15e eeuw, waar toevallig net een oud opaatje aan kwam met een hele grote sleutel. Net Fort Boyard. Hij heeft ons een rondleiding gegeven; binnen was het verrassend mooi. Daarna hebben we nog een stuk gelopen in de bergen met uitzicht op sneeuwtoppen. Maar hier was het ons te koud en te nat. Op een camping hebben we ons vervolgens dik een uur vermaakt met het doen van de was; we hebben een heel washok versierd met onze handdoeken, onderbroeken en afritsbroeken. Gelukkig was het niet druk op de camping; anders was het misschien a-sociaal geweest, haha! Daarna heeft Angélique ervaren hoe het is om blind en koud te douchen. Met de hartelijke dank aan degene die de bewegingssensor voor het licht op 5 minuten heeft gezet... en deze bij de ingang van het washuis heeft geplaatst. Grrr.

Wild Wild West wandeling!

De volgende dag hebben we over de lokale markt van Guadix gebanjerd en noten, dadels en fruit gekocht. Daarna zijn we langs een oude spoorlijn gaan lopen. Dit had een hoog Wild, Wild, West gehalte. We kwamen uit op een punt waar je uitkeek op bewoonde grotwoningen; een zigeuner-ghetto met ontzettend veel afval overal. Heel minimaal en apart om te zien dat mensen hier nu nog zo leven.

De mooie baai van Maro

Tapas in de Alpujarra, hmmm

Badderen in de Alhama de Granada

Op naar Granada! Hier hebben we ons op een hostel getrakteerd, omdat de bus nog vol lag met natte was. Na onze kamer gezellig gedecoreerd te hebben met de verwarming op volle pulle, was het tijd voor een paar biertjes (zaterdagavond). We zaten in de studentenwijk en elke kroeg had een propper op straat staan. Je kon overal bier en tinto krijgen voor een euro. Dat is nog eens goedkoop stappen. De volgende dag hebben we de stad verkend en zijn we naar de Alhambra gelopen. Deze is prachtig van binnen (zagen we in de boekjes van de toeristenshop). Na wat heerlijke tapas gegeten te hebben, sprongen we weer in de bus en zijn we naar het dorpje Maro aan zee gereden. Onderweg regende het heftig, dus we hoopten op beter weer aan zee. Helaas schoten de bliksemschichten hier veelvuldig het water in. Daar aangekomen zijn we door het tussenraam de 'slaapkamer' ingekropen en hebben een lange nachtrust genoten. De volgende dag werden we verrast door een ketsblauwe hemel en hebben we in zee gezwommen en op het strand gerelaxed. Ook hebben we een paar nieuwe mensen leren kennen, allemaal vrije vogels, waaronder onze Duitse buren, een Nederlandse vrouw die alleen reisde in haar auto, een Limburger die aan yoga deed en een Belg die een zelfgemaakt hutje à la Expedite Robinson bewoonde op het strand. Die avond zijn we uitgenodigd door een Pool die zelf een soort woning in een bus had gebouwd. Hier woonde ook een Hongaar en een Duitser. Ze werkten allemaal gratis bij een boer en mochten in ruil wonen op zijn land. Er was ook een Fransoos met een fiets bij. Hij woont onder een parasol en maakte de hele avond woordgrapjes. Typisch zo´n avond van ´je had erbij moeten zijn´, want het was echt hilarisch en maf. Die nacht wilden we gaan slapen op het strand bij de Belg, maar daar aangekomen bleek dat de zee heel hoog kwam. Uiteindelijk hebben we de Belg geholpen zijn boeltje te verhuizen naar hogergelegen terrein en zijn zelf maar weer naar de bus afgedropen. Maro beviel ons wel, dus we hebben er nog een relax morgen aangeplakt en zijn daarna naar de Alpujarra gereden. Hier hebben we een paar mooie, witte bergdorpjes bekeken en een korte wandeling gemaakt. Omdat hier overal de hammen in de barren en winkels hingen, kocht Joep vast een nieuwe ham voor in Marokko straks. Toen was het tijd voor ontspanning en zijn we naar de Alhama de Granada gereden; hier zijn warmwater bronnen. Daar hebben we een tijd lekker in zitten badderen en kennis gemaakt met een 73 jarige Japanner, die er 35 jaar over had gedaan om Spaans te leren uit een woordenboek en nu de trip van zijn leven maakte in Spanje. Hij was te voet gekomen, dus we hebben hem netjes afgezet bij zijn hotel en zijn daarna een bijzonder plekje gaan zoeken voor de nacht. To be continued...

• In november kun je nog in de Spaanse zee zwemmen, zonder het nieuwjaarsduik-gevoel te krijgen
• `Een eigen huis, een plek onder de zon´; sommige mensen snappen dit helemaal.
• Je gaan scheren in een openbaar warmwater-bad is smerig. Maar hier denken sommige Spanjaarden anders over.

Hasta luego!

Smaakjes raden en tapas eten

Almeria!

Joep rust uit na zijn duik in de zee

Het science museum in Valencia

Na al dat klimmen, waren we weer toe aan iets relaxerenders... zoals de zee. Hier zaten we de volgende ochtend dan ook te ontbijten met de snuit in de zon. Daar besloten we dat we maar eens Valencia moesten gaan verkennen. Wat een erg leuke, mooie en levendige stad bleek te zijn met veel joggende en (stunt)fietsende mensen. We hebben door het oude centrum geslenterd, waar we een paar Flamenco dansers tegen kwamen, en ons in een overdekte markt vergaapt aan alle kleurrijke heerlijkheden die er te koop waren. Na het nuttigen van een biertje op het terras zijn we het science museum ingedoken. Best leuk om jezelf in 3D te zien met allemaal andere kleren aan. En om je krachten te meten. En om je evenwicht te testen. En om snoepjes te proeven waarvan je de smaak moet raden. In Valencia is een heel groot uitgestrekt park om het centrum heen, dus we konden helemaal door het park terugkopen naar de auto. Het was een heerlijke dag!
De volgende dag hebben we flink wat kilometers gemaakt. Onderweg genoten we van veel uitgestrekte vergezichten, olijfgaarden and mandarijnbomen. We hebben een stop gemaakt bij een archeologische vindplaats van pootafdrukken van dinosaurussen die hier 80 miljoen jaar geleden nog rondbanjerden. Best indrukwekkend als je er overna denkt. Tegen de avond zijn we op een parkeerplaats in El Berro in Sierre Espunia beland. Dit bleek een erg leuk gehucht te zijn. Samen met onze parkeerplaats-buurman, een Engelsman genaamd Anthony, zijn we een kroegentocht gaan houden (3 barretjes met oude mannetjes). Hij had leuke reistips- en ervaringen. De volgende dag waren we na een goede boterham met ei klaar voor een stevige wandeling. We dachten dat we de route snapten, maar we kwamen er na een tijdje achter dat we de route achterstevoren liepen (uhhh, maar wel met de neus vooruit dus). Op de route lag een verlaten jeugdgevangenis, dus hier moesten we even rondspoken. Daarna zijn we verder de berg opgelopen naar een paar ijshutten (hier deden ze vroeger in de winter sneeuw in, zodat ze in de zomer ijs hadden). Onderweg zagen we nog wat geiten met baarden, amandelbomen en wilde zwijnen... en omdat we een onbewuste omweg gemaakt hadden, kwamen we hongerig en moe in het dorp aan met zo'n 28 km in de benen. Die tapas hadden we nu wel verdiend! Die avond heeft Joep nog tot 05u00 thee gedronken en gebabbeld met Anthony (net vrouwen).
Na een ochtendje uitslapen zijn we naar Cabo Cope gereden. Hier hebben we op een pier zitten vissen in de zon. En dit keer hebben we zelfs een paar visjes gevangen, inclusief een stekelbaars. En die prikt! Een Fransoos op blote voeten met zijn hond kwam ons gezelschap houden. Een markant figuur. Hij woont in een busje en was erg tegen de commercialisatie van de wereld. Hij had zijn complete levensstijl erop aangepast en had een interessant verhaal te vertellen. En zijn hond was ondertussen gaan wortel schieten naast Joep, want hij was dol op vis en hield het allemaal goed in de gaten. Tegen de avond hebben we de auto op een camperplek aan zee geparkeerd en 's avond in bed konden we de sterren aan de hemel zien. Hè, wat een rotleven. De volgende dag hebben we vooral rustig aan gedaan en wat gewandeld en Joep heeft die-hard in de zee gezwommen, terwijl Angélique de tortilla de papatas aan het maken was voor de lunch. 'S avonds zijn we neergestreken in Cabo de Gata. De volgende morgen zijn we met een paar vissers gaan babbelen. Helaas zat de visvangst van die dag er al op (dus we konden niet mee zeevissen), maar we konden wel vis kopen. Mwa, misschien een ander keertje. Daarna zijn we doorgereden naar Almeria, waar we een beetje de stad hebben bekeken en tapas hebben genuttigd. Wat een uitvinding die tapas, heerlijk.

• Alle Spanjaarden zijn in Amsterdam geweest om zich suf te blowen
• De beste tapas is de gratis tapas (want die smaakt naar meer)
• Zeevissen is niet gemakkelijk te regelen en een eetbare vis vangen is ook lastig

Baskische kroegentocht en kale vingertopjes

Baskische kroegentocht

Klimmen in Montserrat

Klim accidentje!

Genoeg van Frankrijk gezien; tijd voor Spanje! Dit begon met een bezoekje aan Nuria in Barcelona, waar we een paar dagen mochten logeren, douchen en zelfs in het bed van Nuria mochten slapen. Een echt bed! Heerlijk, wat een luxe (thanks, Nuria!!). We hebben natuurlijk de stad verkend, helaas wel in de regen, en genoten van het Spaanse ritme. We zijn met een hele groep Spanjaarden gaan uiteten en we waren verzekerd van stevige trek, want de reservering stond om... 23u45! Hierna begon het nachtleven, eerst op straat, waar de cerveza-mannetjes bier voor 1 euro verkochten, daarna naar een club. Om 07u00 lagen we in ons nest. De volgende dag vertelde privé gids-Nuria ons alles over de Sagrada Familia en hebben we deelgenomen aan een kroegentocht met Baskische muzikanten. Dit speelde zich voornamelijk buiten af, in de gezellige wijk Gracia. Iedereen stond buiten in de regen te feesten, dansen en te drinken. Als 'avondeten' hebben we nog warme chocolade gehad met zoetigheid, erg jummiejummie!
Na dit feestweekend was het weer tijd om afscheid te nemen en verder te trekken. Op naar Montserrat, een gebergte aka klimgebied net buiten Barcelona met conglomeraat rotsen. Montserrat zelf is een soort klooster bovenop de berg waar busladingen oudjes worden afgezet. De andere doelgroep zijn klimmers, en die kunnen zich er ook kostelijk vermaken, zo hebben we ervaren! Een erg leuk gebied.
De volgende dag hebben we de bus eens goed opgeruimd en rustig in het zonnetje gelezen. Daarna zijn we naar het dorpje Montblanc gereden, waar we een wijnboer hebben bezocht. Leuke tour gekregen en daarna nog wat wijn geproefd en gekocht (au, duur... maar wel lekker!).
Die avond zijn we bij de volgende verrassing beland in La Riba; een gezellige refugio bij een voor ons onbekend klim- en bouldergebied. Met een gloednieuwe topo van het gebied in ons bezit, zijn we de volgende dag het boulderbos ingelopen dat langs een rivier ligt met veel watervalletjes. In de eerste boulder van Angélique sloeg het noodlot toe: een stuk rots brak af, wat resulteerde in een paar flinke schaafwonden. De ehbo-kit van Melanie kon worden getest! Ja, het was duidelijk een nieuw gebied. Veel boulders waren ook erg hoog (6m!) met ongelijke ondergrond. Best spannend dus, al met al. Omdat we een crashpad mochten lenen van de refugio-meiden, hebben we die avond een curry massaman voor ze gekookt. De volgende dag hebben we ook nog flink geboulderd (hoewel we de zit (shit) starts een beetje moe werden) en daarna een lekker wijntje open getrokken met jabon i quesa uit Andorra erbij, hmmmmm.

's Morgens kwam de golden retr... receiver van de buurman voor de zoveelste keer langs om een glimp (en liefst meer) op te vangen van de aantrekkelijk hond van de refugio. Dit was een lollig tafereel, omdat de dames van de refugio de buurhond dan stevig toespraken in het Spaans. Maar met weinig effect helaas, want hij bleef ronddartelen als een verliefd Duracel konijn. Daarna hebben we het klimgebied bezocht. Leuke routes en lekker in de zon, dus zonder shirt kunnen klimmen. Wel behoorlijk scherp, vooral na twee dagen scherpe boulders. Tijd om La Riba en de refugio gedag te zeggen!

Dan nu de weetjes van de week:

• Lidl pizza in de pan smaakt best oké (vindt Joep) 
• Gratis parkeren (zelfs met een bus) in Barcelona is echt mogelijk
• Spanjaarden trekken gerust een halve middag uit om ongegeneerd 200 liter bronwater te tappen (en dan hebben ze het over die zunige Hollanders) 
• 'Een goed milieu begint bij jezelf' is in Spanje nog een onbekende term; werkelijk overal vind je afval en zie je mensen afval weggooien
• Een wegenkaart van Spanje kopen in Catalunya is onmogelijk (en dan hebben ze het over die chauvinistische Fransen)
  
  p.s.:  Sorry van de opgekropte foto's bovenin, de laptop van de dochter van het guesthouse wil niet meewerken.
p.s. 2: Duimen voor ons, de laptop is weer in Venlo beland. En we willen "niet goed, geld terug"-garantie!

Zonnige groeten uit Spanje en... succes met het dichten!

Laptop kapoet

Helaas, nog even geen update. Onze nieuwe laptop is helaas stuk, dus we kunnen niets tikken, niet op internet en niet publiceren. Erg vervelend, want we hebben weer genoeg te vertellen. We proberen het zo snel mogelijk op te lossen. Geniet van de pepernoten daar in Nederland!! Groetjes, Joep en Angélique en de Spaanse zon.

Aanvaring met rivier monster en nachtelijk bezoek

Onze volgende stop: vissersstadje Sète. Het idee was om te gaan zeevissen, maar de eigenaresse van een lokaal barretje bracht ons al snel van dit plan af. De vissers waren al drie dagen niet meer op zee geweest door de storm. Verder was het slecht gesteld met de visserij door de strengere wetgeving.En ook was het magertjes gesteld met de tonijn-, sardientjes- en ansjovis oogst. En dan waren er ook nog al die Marokkanen in de stad (drie boten per week varen vanaf Sète naar Marrakesh en terug) met hun halal-vlees. Kortom: vroeger was alles beter. Ok, plan B dus.

Het huisje!

Tijd om wat herinneringen op te halen, dus op naar het oude vakantiehuisje van de familie Jacobs. Dit begon met een stop in St. Pierre s/Mer met een strandwandeling. Vervolgens op naar L’Oeix Doux voor een wandeling naar een meertje. Wel op eigen risico, want het was jachtseizoen. De zwijntjes waren de pineut (of toch niet, want ze waren ontsnapt, hoorden we later). Daarna even langs Narbonne Plage. Hier zag het er allemaal nog hetzelfde uit als tien jaar geleden. Via Gruissan zijn we naar Narbonne gereden en door naar Perpignan en Prades als eindbestemming. Onderweg ging het regenen en maakte Joep het dakraam stuk. Best leuk een open dak, maar niet als het regent. Met het hoofd uit het dak werd het raam weer gerepareerd, wat veel bekijks en hilarische gezichtsuitdrukkingen opleverde van overig wegverkeer.

Aankomst bij het meertje

De volgende dag kwam de zon weer tevoorschijn, dus de backpack werd gepakt voor een tweedaagse wandeling in de Pyreneëen: langs een riviertje vol forellen, naar een klein meertje. Een houthakkende koeienboer die we onderweg tegenkwamen, vertelde dat er ook een bivak was. In de schemer kwamen we bij het meer aan. Het zag er prachtig uit en er was verder geen mens te bekennen. Joep ging nog even proberen om een forel te vangen met een tak, flosdraad en een gevonden vishaakje. Angélique ging even later ook enthousiast een poging doen, nadat ze wat visdraad had gevonden (zonder haak), maar had wat minder geduld. Na een half uur kwam Joep rennend terug; hij had beet gehad, maar het rivier monster had woest de haak van de lijn afgebeten. Waarna hij het beest met handen en voeten te lijf was gegaan, maar de 35cm lange forel gaf zich niet gewonnen en wist te ontsnappen. Dat werd dus toch maar ravioli.

Rustine bij een herdershutje

In de bivak konden we een haardvuurtje maken en eten. In de verte hoorden we koeiebellen. Eén bel kwam wel heel snel dichterbij en stond toen voor de deur te rammelen. Het bleek een jachthond te zijn met een bel om de halsband. Rustine, zo heette ze, kwam ons gezelschap houden. Ze zag er nogal afgepeigerd en uitgemergeld uit en begon de bivak-vuilniszak door te spitten. Deze hadden we eerder al buiten neergezet, omdat er muizen in zaten. Snel hingen we de zak aan een boom, want het dreigde een zooitje te worden. Na wat sneetjes brood en rusteloos gedrentel, ging Rustine eindelijk liggen bij het vuur en was het stil (zo’n bel maakt veel herrie; geen wonder dat het beest half doof is). Wij hebben buiten de tent opgezet. Af en toe zaten we midden in een wolk en af en toe zagen we de sterren.

De koetjes hebben het goed

De volgende dag gingen we voor vispoging twee met een nieuw gevonden haak en dikkere vislijn. Maar de vis (snel, glibberig beest!) voelde zich nog te goed in het water. Weer een hele tocht gemaakt en onze trouwe jachthond liep de hele tijd mee. In een riviertje nog gebadderd (oké, niet volledig; te koud). De koeienboer van de vorige dag heeft de viervoeter vriendelijk van ons overgenomen; hij zou de hond bij zijn baasje afleveren.

's Morgens kwamen we erachter dat de klok was verzet (we vonden al dat we langslapers waren). We zijn naar Andorra gereden over een paar mooie bergpassen. Hebben de tank helemaal vol laten gooien met goedkope diesel en daarna de hoofdstad bezocht. Superveel winkels, maar geen gezellige sfeer. Echt een wintersport bestemming. We hebben nog een stop gemaakt bij een dégustation supermarket. Hier kon je werkelijk alles proeven. Geweldig! Vele soorten kazen, hammen en ook drank (creme catalane, whiskey met honing...). We hebben gezondigd en een paar lekkere hammen en kazen gekocht van ons karige budget.

Op de top van de Dent D'Orlu

’s Avonds zijn we aanbeland in het gezellige centrum van Ax les Thermes, waar overal warm water uit de grond komt. Helaas waren de thermen te duur voor ons. Wel kun je hier mooi klimmen, dus de dag erop hebben we de Dent D’Orlu beklommen. Na een (iets te) gemakkelijke route van 300 meter stonden we op de top: het uitzicht was de moeite waard, maar in de verte zagen we donkere wolken op ons afkomen. Het hoogtepunt van de Dent D’Orlu bleek niet de top, maar de afdaling te zijn. In feite was het een dieptepunt, want het was een grote glijbaan over een stijl, modderig pad vol rotsen. Na een paar flinke slidings stonden we weer met beide voeten op vaste grond. En zagen onze tenen zwart van de modder.

Busje dient als droogrek

’s Avond hebben we nog een wasje gedraaid en onder het eten hing de schone was aan de achterklep van de bus te drogen in de stormachtige wind. Zelfs de politie kwam dit van dichtbij bewonderen en wenste ons smakelijk eten. Misschien treffen ze dergelijke taferelen niet dagelijks aan. Maar in de wind droogde de was wel snel!

Wat hebben we deze week geleerd?

- Als het dakraam in orde is, blijf er dan af

- Visvangen in survival-modus is niet zo gemakkelijk als op TV

- Ravioli uit blik van de Lidl is best OK

- Naar een delicatesse winkel gaan en proeven is geen goed idee als je op budget bent

- Soms is de weg van de top moeilijker dan de weg naar de top

Check ook onze nieuwste J&A productie op YOUTUBE (klik hier)

Bevroren banenen en verse appeltjes

Route naar Italië

Vanaf Lyon hebben we een prachtige rit gemaakt naar de Alpen. De witte bergtoppen kwamen steeds dichterbij en voor we het wisten, konden we een sneeuwballengevecht houden in Italië! Daar zijn we op zoek gegaan naar een camping in Cogne. We bleken de enige gasten te zijn (lekker exclusief) en na een warme douche vonden we het toch best wel koud buiten. Na een positieve start aan onze outdoor-maaltijd, kwam de campingchef ons zeggen dat we ook wel binnen mochten eten in een ruimte mèt kachel. Daar zeggen we geen nee tegen en Joep ging meteen hout zoeken. Angélique vroeg voorzichtig (en met rode neus van de kou) of de chef er bezwaar tegen had als we onze slaapzakken binnen zouden uitleggen. Zijn antwoord: “Comme vous voulez!”. Yes! Deze gepensioneerde berggids kon ons ook nog een leuke wandeltocht aanraden voor de volgende dag in Parc Gran Paradiso.

Genieten van het uitzicht

Nadat we de volgende ochtend het ijs van de auto hadden gekrabt met een snijplank (het was -7 geweest, dus we konden die man wel zoenen!!) gingen we op pad. De bananen die in de auto lagen, waren bevroren en kregen een gitzwarte schil... maar ze bleken nog goed te eten nadat ze ontdooid waren. De wandeling begon door een mooi herfstbos met prachtige uitzichten op sneeuwbedekte bergtoppen. Het was flink aanpoten, er zat een stijging in de route van meer dan 1000 meter. Boven de boomgrens zagen we een paar berggeiten. De via ferrata van 200 meter naar de top maakte het helemaal af. Het uitzicht was fenomenaal! ’s Avonds hebben we onszelf getrakteerd op een welverdiende, heerlijke pizza.

Joep in de weer met de remklauw

De volgende dag hebben we volgens ons het lelijkste stuk Italië gezien. De hele rit naar Turijn was vol afgetakelde, grijze dorpen en uitzichten. Turijn zelf spande de kroon; armoedig, lelijk en vol met gypsies en allochtonen. Snel weg hier, besloten we. Onderweg begon de auto een vreemd geluid te maken. Dit bleek de remklauw te zijn die aanliep. Nadat Joep deze gedemonteerd, gepoetst en weer gemonteerd had, konden we weer verder. Terug naar Frankrijk.

De volgende ochtend werden we wakker aan een rivier in Breill en die dag moesten we het met behoorlijk nat weer doen. Na een spannende rit vol haarspeldbochten en net te weinig diesel om het ontspannend te noemen, vonden we op het nippertje een pomp in Roquebillière. Op de lokale camping konden we schuilen onder het afdak van de buren die er toch niet waren. ’s Avonds hebben we een knol met worst gegeten die we ergens op het land meegenomen hadden. Dat was dus echt niet lekker. Duidelijk veevoer.

Na een hele nacht met regen, begon de nieuwe dag even waterig. Dan maar op naar de Gorges du Verdon, maar ook daar was het te nat om iets te ondernemen. Toen hoorden we van een klimgebied in Orpierre en daar waren de weersvoorspellingen goed: 1+1=2. Eindelijk weer even iets actiefs doen! Van een Duits echtpaar mochten we de klimtopo fotograferen. Aan het einde van een goede klimdag nog even naar een bergtop gereden om een biertje te drinken en zoutjes te knabbelen bij zonsondergang. Génial!

Pont D'Arc (met Joep rechts)

De volgende dag ook nog lekker geklommen en aan het einde van de middag nog heerlijke druifjes gekregen van een stel aardige auto-buren. Daarna zijn we langs een appelboer gereden, waar we eerst 7 soorten appels mochten proeven. Erg lekker allemaal. Met 5 kilo appels rijker, vertrokken we weer naar Pont St. Esprit. Hier hebben we de bus aan de Rhone geparkeerd. ’s Nachts danste de regen weer op ons dak. Ons plan om de Gorges D’Ardeche te voet te verkennen bleek wederom verkeerd getimed. Vanuit de droge bus hebben we toch nog wat van de omgeving kunnen zien. Tijd om naar het zuiden af te reizen!

Sommige mensen vroegen zich af wat we voor lekkers kunnen koken op ons camping gasstelletje. Nou, hier volgt ons bourgondische weekmenu ter inspiratie:

-          Steak haché met aardappelen en wortels

-          Spaghetti met tomaten, uien, knoflook, paprika en courgette

-          Vers stokbrood met pompoensoep

-          Pasta met tonijn, ui en provenciaalse kruiden

-          Kalfsschnitzel met rode kool en aardappelen

-          Rijst met paprika, courgette, ui en zoetzure saus

-          Mie met courgette, uit en knoflook en kaassausje

Bon appetit et à la prochaine...!

p.s. Erg leuk om jullie reacties en mailtjes te lezen. Vooral de nieuwtjes van thuis zijn fijn, want we volgen geen nieuws meer (zelfs het terugzetten van de klok hadden we gemist :))